ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΜΟΥ
Διαχειριστείτε τα σημεία σας
ΟΙ ΦΩΤΟ ΜΟΥ
Διαχειριστείτε τις φωτογραφίες σας
ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΟΥ
Χρησιμοποιήστε τον RSS Reader του topos
Καταχωρηθήτε για να λαμβάνετε ενημερώσεις από εμάς Το email σας είναι...
Δημοφιλή Μέρη
Το φημισμένο χωριό Ανώγεια βρίσκεται στις βόρειες προσβάσεις του Ψηλορείτη και απλώνεται στο διάσελο ανάμεσα σε δυο λόφους. Τα Ανώγεια σήμερα είναι μεγάλο κεφαλοχώρι με ιστορία και ξεχωριστό χαρακτήρα, φιλόξενους ανθρώπους και εξαιρετική κουζίνα, τυροκομικά προϊόντα που παράγονται στα "μιτάτα" της περιοχής, και αγνά και νόστιμα γλυκά. Αυτό βέβαια που θα απολαύσετε περισσότερο είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που ζούν εδώ... Οι Ανωγειανοί είναι ένας λαός με κλειστή κοινωνική δομή, χάρη στην οποία διατηρήθηκαν, σχεδόν αναλλοίωτα, τα ιδιαίτερα ανθρωπολογικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους. Μιλάνε ιδιόμορφα την κρητική διάλεκτο και χρησιμοποιούν αρκετές αρχαιοεληνικές λέξεις. (Μερικοί όρκοι τους γίνονται ακόμα στο όνομα του Δία!). Εδώ γεννήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές της Ελλάδας, ο Νίκος Ξυλούρης, όπως και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και ο Ψαραντώνης. Εκτός από το όμορφο οροπέδιο της Νίδας, η περιοχή γύρω από τα Ανώγεια έχει κι άλλα αξιοθέατα να επισκεφθείτε, όπως την αρχαία Ζώμινθο, το Ιδαίον Αντρο, το αστεροσκοπείο στην κορυφή Σκοίνακα.
Samaria or the Samaria Gorge is one of the main sights of Crete. Every tourist who visits Crete will have heard of this beautiful gorge or soon will.
Samaria Gorge is found in the White Mountains of south-west Crete in the district of Chania. They are called the White Mountains because the sun shining on the limestone rock of their peaks make them appear that colour.The capital of the district of Chania is the town of that name. It`s a very popular tourist destination on the north coast of the island. If you look at a map of Crete you will find the Samaria gorge directly south of the town but on the opposite coast.The White Mountains contain over forty gorges of various sizes. The best known are Imbros Gorge, The Gorge of Agia Irini and the Samaria Gorge which is definitely the most famous of them all. Even though these gorges are all to be found on the same part of the island of Crete, they all have different characteristics.Samaria Gorge is named after a village of that name which is found about halfway down the gorge. The village in turn gets its name from a small 14th century church sited close by. This is the church of the Holy Mary, in the Greek language, "Osia Maria." So it is easy to see where the name Samaria comes from!The village has been deserted since 1962. The last inhabitants had to leave when the whole area was designated as a National Park. Although many of the old houses still remain, they only act as accommodation for the Park wardens. The old church of Osia Maria is still there, a little way out of the village.All the gorges in the Crete Mountains in Chania were formed by the same geological process. Water ate away the soft limestone rocks over thousands of years after the land had been uplifted by seismic activity. This water erosion has also led to huge numbers of caves being formed. There are as many as 3,000 over the island. A lot of these caves are archaeologically and religiously significant. Over a 100 of the caves have churches in them.The Samaria Gorge starts near the small town of Xyloskalo on a level area in the White Mountains called the Omalos Plateau. The name Xyloskalo can be translated as "wooden stairway." This is because the locals had built just that thing to help them enter down the steep opening into the gorge.The Omalos Plateau is over 1,200 feet above sea level and the gorge runs in a southerly direction from there down to the south coast of Crete near the village of Agia Roumeli.Of all the things to do in Crete visiting the Gorge of Samaria is a must for many tourists, especially those on Crete walking holidays. Mnay Crete excursions are based around this great hike.Coaches will collect you early in the morning and take you to your starting point at Xyloskalo in the Crete mountains. Once you have completed the hike and reached Agia Roumeli on the coast, you catch a ferry boat to the nearby port of Hora Sfakion where your coach will collect you once more.The locals call the gorge "Farangas" which means "great gorge." They also like to claim that it is the longest gorge in Europe, but that is debatable.What is certain is that in some places it can definitely be counted amongst the narrowest!The most dramitic part is a a place known as "Sideroportes" or the "Iron Gates." Here the Samaria gorge is so narrow, being about four metres wide, that you feel as though you can reach out and touch both walls at the same time.If you look up at the cliffs, which rise almost vertically above you for 350 metres, you feel totally overawed!The journey down the gorge, from Xyloskalo to Agia Roumeli on the coast, is about 18 kilometres and although the hike is not an easy one, it is extremly beautiful. The path follows a clear stream which goes through heavily scented pine forests of tall Cypress trees. There are many olive trees and some small fields with low stone walls.The Samaria Gorge is only open to visitors between the beginning of May and the middle of October. There a charge for entering the gorge, at the moment it is 5 Euros. This goes towards the maintenance of the National Park. You must keep your ticket and hand it to the warden as you leave the park, this ensures that no-one is left in the gorge overnight.During the winter months you are unable to go down the gorge.This ban can even occur in the summer season if there has been rain. This is because the pretty stream you cross many times on your hike down the gorge can turn into a raging torrent. Rain or melting snow in the Crete mountains can raise the height of the water considerably.In fact the Village of Agia Roumeli, at the bottom of the gorge, was badly flooded in the 1950`s. There are still some ruined houses which are only now being rebuilt.High winds can also cause problems. Although you may not be aware of them when you are down in the gorge they have been known to cause stones to fall from the 350 metre high cliffs. In fact there are signs warning of this danger.Any walk down the gorge usually becomes a competition to spot the rare Kri-Kri.This is a Cretan Wild Ibex with distinctive curved horns. It was introduced into Samaria gorge as a refuge for it. In fact this is only one of two places it is to be found.If you are very lucky you may spot some rare birds such as the Griffon Vulture, Bonelli`s Eagle and the Golden Eagle.One thing about Samaria Gorge you should be aware of is its popularity. During the tourist season there will be lots of people hiking through it every day.The beauty and dramatic quality of Samaria Gorge make it one of the most popular gorges to visit in the world.
Paleochora is a big village in south-west Crete. Located on a small peninsula it has been a popular place for many many years because of its good beaches and pleasant surroundings. Getting there: Paleochora is 75 km from Chania on a good road. There are several buses per day. The village also has a ferryboat connection to other villages in south-west Crete. Atmosphere: It is a "real" village with a constant population of about 2000. Paleochora is lively and sometimes a little crowded in the high season but it is very easy to get away from the bustle. In summer months, the main road crossing the village as well as the road along the eastern sea front get closed to the traffic in the evening. This is wonderful if you have children as they can run around without danger. Accommodation: Huge choice of rooms, studios and self-catering apartments. Most of the time it is very easy to find something on the spot in Paleochora. Restaurants: Many restaurants of all kinds. Shopping: Good shopping for basic needs . Nightlife: Several bars and a discotheque. So there is a nightlife but it is not a loud place at night. Beach: Beautiful long sandy beach, a little exposed to the west wind which often blows here. There are several other more protected (but pebble) beaches nearby. There are more beaches further west at Konduras and Krios.
Your sightseeing around the wider area of Paleochora and one day trips to the colourful villages that are spread all over Selino province, will offer you a unique chance to visit and admire the Christian temples of our region.
The icon-paints and murals that adorn the old churches of Selino, remain in good condition, with images that, apart from the admiration for the technique, they submit the visitor-pilgrim to an introspection experience and spiritual awakening…
The riches of the area in muraled temples, cannot be found in any other region of Crete! Plenty Byzantine churches, most of them constructed in 14th and 15th century, in every village you visit in Selino. The spread of the population in small isolated settlements and the normal outcome of constructing temples on each of these areas, have bequeathed our land a long and importand “list” with Byzantine and Early Christian churches!
The muraled temples of the region are above 100 and we mention sign of places where a large number of churches are gathered and you are able to visit. Starting from
Paleochora
and with direction to the west villages of Selino, you will meet many churches in Voutas area, in Sklavopoula, Sarakina and the wider area of Koundoura. On the east part of our province, your sightseeing at villages like
Anidri, Azogires, Prodromi, Rodovani, Koustogerakocan be combined with visits to byzantine churches of the area. Going north to Vlithias, Kadros, Plemenianaand the wider area of Kandanos, you will have the chance to admire more indications of Christian worship and Byzantine icon-painting.
Λίμνη Αγίου Νικολάου
H Λίμνη Βουλισμένη ( 'Λίμνη' για τους Αγιονικολιώτες) είναι μια μικρή λιμνοθάλασσα στο κέντρο της πόλης. Η λίμνη συνδέεται με το λιμάνι της πόλης με ένα κανάλι που ανοίχθηκε το 1870. Πολλοί αρχαίοι μύθοι αναφέρουν τη Λίμνη, οι αρχαιότεροι από τους οποίους θέλουν τις θεές Αθηνά και Άρτεμη να λούζονται σε αυτή. Με τη Λίμνη συνδέονται δύο αστικοί μύθοι, ότι δεν υπάρχει πυθμένας, και ότι η Λίμνη συνδέεται με το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Ο τελευταίος μύθος στηρίζεται στο ότι κατά την τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου, τα νερά της Λίμνης φούσκωσαν και πλημμύρισαν τις γύρω από αυτήν αποθήκες. Στον πυθμένα της λίμνης υπάρχει πολεμικό υλικό που εγκαταλείφθηκε από τους Γερμανούς στρατιώτες προτού αποχωρήσουν στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Η Μίλατος είναι ένα παραδοσιακό χωριό της Κρήτης ανατολικά της ευρύτερης τουριστικής περιοχής Σισίου - Μαλλίων - Χερσονήσου. Απέχει 40 χλμ. από τον διεθνή αερολιμένα Ηρακλείου.
Η παραλία Μιλάτου αποτελεί ένα όμορφο ψαροχώρι με γραφικά ταβερνάκια που προσφέρουν στους επισκέπτες την καθημερινή σοδειά από τα ψαροκάϊκα. Ομορφες ακρογιαλιές και πολλά φυσικά τοπία ικανοποιούν τον επισκέπτη που επιζητά δύσκολους συνδυασμούς βουνού - θάλασσας.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, στη Μίλατο και στην παραλία μένουν 407 μόνιμοι κάτοικοι, οι περισσότεροι από τους οποίους το καλοκαίρι ασχολούνται με τον τουρισμό και την αλιεία και τον Χειμώνα με την ελαιοκομία, αφού στη Μίλατο παράγονται περισσότεροι από 100 τόνους ελαιόλαδο ετησίως.
Αρχαιολογικά στοιχεία
Η Μίλατος ή Μίλητος είναι γνωστή και από τον Όμηρο (Ιλ. Β 647), ο οποίος την αναφέρει μεταξύ των επτά πόλεων, οι οποίες πήραν μέρος στην εκστρατεία της Τροίας με τους Ιδομενέα και Μηριόνη. Πρώτος οικιστής της αναφέρεται ο Σαρπηδών, αδελφός του Μίνωα, και κατά τον Απολλόδωρο (3,1,2) ιδρύθηκε από τον Μίλητο, τον γιο του Απόλλωνος και της Αρείας και εγγονό του Κλεόχου. Η ίδια η πόλη υπήρξε μητρόπολη της ιωνικής Μιλήτου. Η Μίλατος (δωρική μετονομασία της Μιλήτου) άκμασε από τους κλασικούς ως τους ελληνιστικούς χρόνους, όποτε καταστράφηκε από τους Λυκτίους (200 περίπου π.Χ.), (Στράβων β’, 10, σελ. 479). Στην περιοχή της πάντως έχουν ανακαλυφθεί αντικείμενα μινωικής τέχνης, καθώς και μυκηναϊκοί τάφοι και δοχεία μυκηναϊκού ρυθμού, στοιχεία που υποδηλώνουν και προϊστορικό παρελθόν. Η αρχαία πόλη φαίνεται ότι βρισκόταν στο σημερινό λόφο Καστέλλο. Την πόλη μνημονεύει επίσης ο Στράβων (β’, 12, σ.570), ο Παυσανίας (Φωκ. Κ.30) και άλλοι. Η Μίλατος ήταν πατρίδα του Πινδάρεω, ο οποίος, κατά τη μυθολογία, έκλεψε το σκύλο του Δία και τον παρέδωσε στον Τάνταλο. Ο Δίας σκότωσε τον Πινδάρεω και τη γυναίκα του και άφησε ορφανές τις τρείς κόρες τους, την Αηδόνα, την Κλεοθήρα και τη Μερόπη, αγάμους, τις οποίες ανάθρεψε η Αφροδίτη. Η Ήρα τους έδωσε τη φρόνηση και το κάλλος, η Άρτεμις το ανάστημα του σώματος και η Αθηνά εδίδαξε σε αυτές τα γυναικεία έργα. Όταν η Αφροδίτη πήγε στον ουρανό να ξητήσει από το Δία ευτυχισμένο γάμο για τις προστατευόμενές της, οι Αρπύιες άρπαξαν τις παρθένους κόρες του Πινδάρεω και τις παρέδωσαν στις Ερινύες για να τις έχουν σκλάβες.
Δίπλα στην παραλία του Αλμυρού στον Άγιο Νικόλαο υπάρχει ο προστατευόμενος υδροβιότοπος που σχηματίζεται στο δέλτα του ποταμού, ο οποίος φιλοξενεί πολλά σπάνια πουλιά. Η περιοχή είναι γεμάτη πανύψηλους ευκαλύπτους, καλαμιώνες και φοίνικες του Θεόφραστου.
Στην ευρύτερη περιοχή της Aλεξανδρούπολης δεν έχουν εντοπισθεί σαφή οικιστικά κατάλοιπα, αλλά μόνο διάσπαρτες αρχαιότητες που ανακαλύφθηκαν σε διάφορα σημεία : προϊστορικά κυρίως κατάλοιπα στο Kάστρο Ποτάμου, τάφοι ελληνιστικών και, προ πάντων, ρωμαϊκών χρόνων στα νότια τμήματα της σημερινής πόλης, γλυπτά στην Nέα Aπολλωνία, επιτύμβια επιγραφή, ίχνη τάφων και μαρμάρινος ιωνικός κίων στην παραλία της Nέας Xηλής, κάποια ρωμαϊκά κατάλοιπα στον συνοικισμό Kαλλιθέας, όπου τοποθετείται και διαδρομή της Eγνατίας οδού.
H πόλη γνωστή ως Δεδέαγατς (τουρκ. Dedeagac) είναι δημιούργημα των οικονομικών μεταλλαγών του τέλους του 19ου αι. στη Θράκη και ιδίως της κατασκευής του σιδηροδρόμου Kωνσταντινούπολης - Θεσσαλονίκης. Iδρύθηκε ουσιαστικά το 1876 και γρήγορα εξελίχθηκε σε σημαντικό λιμάνι διαμετακομιστικού εμπορίου των προϊόντων του ευρύτερου Θρακικού χώρου. Oι κάτοικοι της ήταν στην πλειοψηφία τους ορθόδοξοι ελληνόφωνοι που προέρχονταν κυρίως από την γειτονική Aίνο.
Tο 1878 αποτέλεσε έδρα του Σαντζακίου του Δεδέαγατς, κατά την περίοδο 1912-1913 έδρα ομώνυμης βουλγαρικής Eπαρχίας, υπάχθηκε κατά την περίοδο 1919-1920 στον Διοικητικό Kύκλο Kαραγάτς και από το 1920 είναι έδρα του Nομού Έβρου. O Mητροπολίτης Aίνου χρησιμοποιούσε συχνά ως έδρα του το Δεδέαγατς κατά την περίοδο 1885-1922.
H οικονομική ακμή της πόλης και η σπουδαιότητα του λιμανιού της προσέλκυσε και άλλα στοιχεία (ιδίως βουλγαρόφωνους μετά το 1878, Aρμένιους, Eβραίους αλλά και ξένους υπηκόους). Γύρω στα 1900 το Δεδέαγατς είχε 1095 εστίες εκ των οποίων 570 Πατριαρχικές ορθόδοξες (κυρίως ελληνόφωνες αλλά και βλαχόφωνες), 45 Eξαρχικές (εκ των οποίων 12 στην πόλη και 33 σε προάστειο, 1 χιλ. βορειότερα), 350 μουσουλμανικές (εκ των οποίων 30 τσιγγάνων), 60 Aρμενικές και 30 Eβραϊκές.
Παρόλο το αυξημένο ενδιαφέρον τους, οι Bούλγαροι δεν σημείωσαν ιδιαίτερες επιτυχίες στην πόλη ίδρυσαν πάντως ένα σχολείο και μια εκκλησία στα τέλη του 19ου αι. Aντίθετα πολλά βουλγαρόφωνα χωριά, κυρίως βόρεια του Δεδέαγατς, εντάχθηκαν στη Bουλγαρική Eξαρχία.
Tο Eλληνικό κράτος ενίσχυσε την ελληνική παρουσία στο Δεδέαγατς παρέχοντας κονδύλια για την ίδρυση σχολείων. Iδιαίτερο ρόλο έπαιξε ως πρόξενος της Eλλάδας ο Ίων Δραγούμης (1905), ενώ σημαντική ήταν στην περιοχή και η δράση του Στυλιανού Γονατά (1907). Aξίζει να σημειωθεί η δωρεά του Aντ. Λεονταρίδη για την ίδρυση της Λεονταριδείου Σχολής (1909).
Tον Oκτ. του 1912, το Δεδέαγατς καταλαμβάνεται από τον ελληνικό στόλο, ενώ κατά την περίοδο Σεπτ. - Oκτ. 1913, τη Διοίκηση ασκεί Έλληνας εν ονόματι της "Δημοκρατίας της Γκιουμουλτζίνας". Tον Oκτώβριο του 1913 καταλαμβάνεται από τους Bουλγάρους και τον Oκτώβριο του 1919 εντάσσεται στη Διασυμμαχική Διοίκηση της Δυτ. Θράκης. Tον Mαϊο του 1920, το Δεδέαγατς υπάγεται οριστικά υπό την ελληνική Διοίκηση οπότε και μετονομάζεται σε Aλεξανδρούπολη.
Mετά τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) η Aλεξανδρούπολη αναγνωρίζεται ως έδρα του ομώνυμου Δήμου και του Nομού Έβρου. H άφιξη πολλών προσφύγων και ο ρόλος της πόλης ως εμπορικού και συγκοινωνιακού κέντρου οδήγησε στην οικονομική και πνευματική της άνθιση. Kατά τη διάρκεια του B' Παγκοσμίου πολέμου η πόλη έπαθε σημαντικές καταστροφές από τις βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής, παρέμεινε ωστόσο υπο γερμανική διοίκηση. Mετά τον πόλεμο το λιμάνι έχασε σταδιακά την εμπορική σημασία του, αλλά η εμφάνιση βιομηχανικής και τουριστικής δραστηριότητας εξηγεί την αύξηση του πληθυσμού.
Το ανάκτορο της Κνωσού είναι το μεγαλύτερο από τα ανάκτορα της Κρήτης. Γύρω του υπήρχε εκτεταμένη πόλη. Το ανάκτορο ήταν κτισμένο στο χαμηλό λόφο της Κεφάλας στη συμβολή δύο ρευμάτων. Η επιλογή της θέσης και η ανάπτυξη που γνώρισε οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην εύφορη γη της περιοχής και στη μικρή απόσταση από τη θάλασσα.
Ο χώρος πρωτοκατοικήθηκε στη Νεολιθική εποχή (6700-3200 π.Χ.). Ηδη από τότε υπήρχε εκτεταμένος οικισμός.
Το πρώτο ανάκτορο οικοδομήθηκε γύρω στο 1900 π.Χ. (Παλαιοανακτορική περίοδος). Από τα λίγα τμήματα που σώζονται φαίνεται ότι τότε διαμορφώθηκε το βασικό του σχέδιο. Καταστράφηκε γύρω στο 1700 π.Χ και στη θέση του οικοδομήθηκε το νέο ανάκτορο (Νεοανακτορική περίοδος). Με εξαίρεση κάποιες μεταγενέστερες προσθήκες, τα ερείπιά του αποκάλυψε και αποκατέστησε ο A. Evans.
Το ανάκτορο αποτελείται από διαφορετικά κτίρια που αναπτύχθηκαν γύρω από την κεντρική αυλή. Είσοδοι υπήρχαν σε όλες τις κατευθύνσεις, με επισημότερες τη νοτιοδυτική και τη βόρεια. Η δυτική πτέρυγα περιλάμβανε ιερά, επίσημες αίθουσες και εκτεταμάνους αποθηκευτικούς χώρους, ενώ η ανατολική πτέρυγα τα "Βασιλικά Διαμερίσματα" και εργαστήρια. Αποθήκες και άλλοι χώροι υπήρχαν στα βόρεια και νότια.
Το ανάκτορο παρουσίαζε μεγάλη ποικιλία αρχιτεκτονικών στοιχείων: ορόφους με επίπεδες στέγες που στέκονταν σε διαφορετικά ύψη, προσόψεις που εισείχαν και εξείχαν, διακοσμήσεις με λίθινα διπλά κέρατα και εναλλασόμενα χρώματα κ.ά. Χρησιμιποιήθηκε μεγάλη ποικιλία υλικών: πλάκες πράσινου σχιστόλιθου στα δάπεδα, ξύλινοι κίονες, πλάκες από γυψόλιθο σε τοίχους, δάπεδα και αλλού. Τη διακόσμηση των δωματίων συμπλήρωναν πολύχρωμα κονιάματα και τοιχογραφίες.
Το ανάκτορο φαίνεται ότι ήταν το κέντρο της πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής εξουσίας. Ο ρόλος του και οι λειτουργίες των χώρων του είναι θέματα ερμηνείας. Ο κύριος ανασκαφέας του, ο A. Evans, προσπάθησε να ερμηνεύσει τη λειτουργία των χώρων του ανακτόρου και έδωσε ονομασίες που κατά τη γνώμη του περιέγραφαν τη χρήση τους. Στηρίχτηκε στα ευρήματα, στη μυθολογική παράδοση, σε αναλογίες με αρχαίους πολιτισμούς και με την αποχή του. Σήμερα διατηρούνται οι ονομασίες αυτές (π.χ. "Αίθουσα της Βασίλισσας", "Piano Nobile", "Αίθουσα του Θρόνου"), παρόλο που στην πορεία της έρευνας έχουν διατυπωθεί διαφορετικές απόψεις για τη λειτουργία κάποιων χώρων.
Το ανάκτορο της Κνωσού συνέχισε να λειτουργεί μετά το 1450 π.Χ., όταν καταστράφηκαν τα υπόλοιπα ανάκτορα της Κρήτης. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι τότε εγκαταστάθηκαν στο ανάκτορο νέοι κάτοικοι από τη Μυκηναϊκή Ελλάδα, λόγω της ανεύρεσης σημαντικότατου αρχείου της Γραμμικής Β' γραφής. Δεν είναι βέβαιο πότε σταμάτησε η λειτουργία του ανακτόρου. Μετά το 1380 π.Χ. πάντως μεγάλο μέρος της παλαιότερης αίγλης του είχε χαθεί.
Το χωριό Κομπίτσι της Κέρκυρας βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα δυτικά από την πόλη, μετά την Αλεπού, στην κορυφή μιας λοφοσειράς με πανοραμική θέα στον Πέλεκα, τη λιμνοθάλασσα Χαλικιόπουλου καθώς και το βουνό των Αγίων Δέκα. To χωριό αξίζει μία φορά να το επισκεφθείς, τόσο για την αναπαλαιωμένη Βενετική βρύση Κομπιτσίου μνημειακού χαρακτήρα μπαρόκ αρχιτεκτονικής, το εντυπωσιακό υψηλό καμπαναριό στο ναό Αγίων Αποστόλων που θυμίζει το καμπαναριό του Αγίου Σπυρίδωνος, το αρχοντικό της οικογένειας Κομπίτσι, ευγενών του 18ου αιώνα από τους οποίους πήρε και το όνομά του το χωριό και αποτελεί αξιοθέατο του χωριού, αλλά και για ένα παραμυθένιο δάσος.
Λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται το πανέμορφο δάσος Κομπιτσίου με κουκουναριές, καστανιές και πλούσια χλωρίδα, που θα γοητεύσει όσους το επισκεφθούν. Το δάσος είναι ένα ιδανικό μέρος για περίπατο, τρέξιμο, ποδηλασία, διαλογισμό ή ακόμα και για ένα φθινοπωρινό πικ νικ με φίλους.
Πηγή: www.corfuland.gr
Η Δημοτική Αγορά Χανίων, συνολικού εμβαδού 4.000 τ.μ., βρίσκεται στο κέντρο των Χανίων, στο σημείο που σήμερα χτυπά η καρδιά της πόλης. Η θεμελίωση της ξεκίνησε στις 14 Αυγούστου 1911, στο σημείο όπου στεκόταν επί Ενετοκρατίας ο κύριος προμαχώνας των οχυρώσεων ενώ η κατασκευή του κτιρίου ολοκληρώθηκε το δεύτερο εξάμηνο του 1913.
Τα επίσημα εγκαίνιά για τη λειτουργία της Δημοτικής Αγοράς έγιναν από τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Ελ. Βενιζέλο στις 4 Δεκεμβρίου 1913, τρείς μέρες μετά την επίσημη τελετή της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Η Δημοτική Αγορά έχει σχήμα σταυρού και τέσσερις πόρτες, μία σε κάθε πτέρυγα, που κλείνουν για να παρέχουν ασφάλεια στα καταστήματα που στεγάζονται εκεί. Σήμερα στο κτίριο της Αγοράς στεγάζονται πολυάριθμα καταστήματα που πωλούν τοπικά προϊόντα άλλα και αναμνηστικά είδη. Η Δημοτική Αγορά αποτελεί αρχιτεκτονικό στολίδι για τα Χανιά και είναι μία από τις εντυπωσιακότερες στο βαλκανικό χώρο.
Σημαντικό ειδικό κτίριο της εποχής της Κρητικής Πολιτείας. Είναι κτισμένο σε σχήμα ελευθέρου σταυρού, επηρεασμένο από τα κτίρια της λεγομένης "εποχής του σιδήρου" του τέλους του 19ου αι. που χαρακτηρίζει την βιομηχανική επανάσταση. Στο κτίριο, που διακρίνεται για την κομψότητα και την ισορροπία του, διατηρούνται, σχηματοποιημένα τα μορφολογικά στοιχεία του ύστερου νεοκλασσικισμού.
Στις 14 Απριλίου 1911 η Αγορά θεμελιώθηκε από τον Δήμαρχο Μανώλη Μουντάκη και στις 4 Δεκεμβρίου 1913 εγκαινιάζεται από τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο στα πλαίσια του εορτασμού της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Έκτοτε λειτουργεί αδιάκοπα ως αγορά Χανίων.
H Παραπορτιανή αποτελεί ένα ξεχωριστό αξιόλογο αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα, στην δημιουργία του οποίου δεν συνέβαλε μόνο ο άνθρωπος, αλλά και ο χρόνος, που με τις τυχαίες φθορές που προκάλεσε, δημιούργησε ένα τελικό αποτέλεσμα ανεπανάληπτης αισθητικής.
Πιο συγκεκριμένα το συγκρότημα της Παραπορτιανής περιλαμβάνει πέντε μικρές εκκλησίες διατεταγμένες σε μια σύνθετης μορφής διώροφη οικοδομή - προϊόν της εξέλιξης των χρήσεων ενός ιδιάζοντος παλαιού κτιρίου μέσα σε μερικούς αιώνες. Οι τέσσερις από αυτές είναι στο ισόγειο και αποτελούν τη βάση του οικοδομήματος και η μία υπερυψωμένη που επικάθεται σαν τρούλος. Αυτή ακριβώς η εκκλησία είναι που φέρει και το όνομα της Παναγίας Παραπορτιανής.
Οι εκκλησίες του ισογείου είναι η εκκλησία του Αγίου Ευσταθίου που αποτελεί και το κέντρο της βάσης του συμπλέγματος, η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων η οποία είναι και η παλαιότερη, υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκε στα τέλη 14ου μ.Χ. αιώνα ή στις αρχές του 15ου αιώνα, η εκκλησία του Αγίου Σώζοντος και η εκκλησία της Αγίας Αναστασίας.
Η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων έχει δύο ισχυρότατα τόξα στο εσωτερικό της που υποστήριζαν την σημαντική υπερκατασκευή του πύργου και της Αγίας Αναστασίας.
Η "Παραπορτιανή" πήρε το όνομά της, από το γεγονός ότι βρίσκεται δίπλα στη μικρή Β.Δ. πύλη, "το παραπόρτι" του μεσαιωνικού τείχους της Μυκόνου. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του (ορθογώνιου) Κάστρου της Χώρας Μυκόνου. Ηταν αρχικά ο ορθογώνιος κεντρικός πύργος του και επιστεγάζει κατά ένα μέρος του την μία από τις εξόδους του μεσαιωνικού φρουρίου προς την βραχώδη ακτή. Η έξοδος αυτή το "Παραπόρτι" είναι ένα "καταστέι" (στεγασμένος από κτίριο δρόμος) που περνά κάτω από την Παναγία, την εκκλησία δηλαδή του ορόφου και δίπλα/ παράλληλα προς τις εκκλησίες του ισογείου.
Δημιουργήθηκε σε πρώτη φάση κατά το διάστημα μεταξύ 16ου και 17ου αιώνα και η αρχιτεκτονική μοναδικότητά της, την έχουν αναδείξει σε σημαντικό μνημείο, όχι μόνο για την Μύκονο, αλλά και για ολόκληρο το Αιγαίο. Είναι, με βεβαιότητα, ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα της Ελλάδας.
Το Οροπέδιο Λασιθίου είναι δήμος αλλά και μια γραφική πεδιάδα που περικλείεται από βουνά. Βρίσκεται στο νομό Λασιθίου περίπου 70χμ ανατολικά του Ηρακλείου.
Το οροπέδιο είναι γνωστό και για τους γραφικούς πια ανεμόμυλους. Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 το οροπέδιο ήταν ένα από τα πρώτα αιολικά πάρκα της Ευρώπης. Υπήρχαν περίπου 16 χιλιάδες ανεμόμυλοι που αντλούσαν τα υπόγεια ύδατα, με τα οποία πότιζαν τις καλλιέργειες τους οι κάτοικοί του.
Γεωγραφία
Το σχήμα του οροπεδίου Λασιθίου είναι στενόμακρο, από την Ανατολή προς τη Δύση, σε μήκος 10 χιλιομέτρων και πλάτος 4-5 χιλιομέτρων. Στην ανατολική πλευρά υψώνεται ως νησίδα μέσα στην πεδιάδα ένας λόφος, η Κεφάλα, και χωρίζει το οροπέδιο σε δυο μέρη. Το ανατολικό δεν έχει υπόγεια νερά, ενώ το δυτικό, που είναι σε έκταση πολύ μεγαλύτερο, έχει άφθονα υπόγεια νερά σε βάθος 8-16-18 μ., ανάλογα με τη θέση. Έχει μέσο όρο υψομέτρου τα 840 μέτρα. Τα όρη που το περιβάλλουν είναι τα εξής:
νοτιοανατολικά βρίσκεται ο κύριος όγκος της υψηλότερης κορυφής Σπαθί που βρίσκεται στα 2.148 μέτρα
ανατολικά βρίσκεται η Τζίβη ή Αλόιδα στα 1.664 μέτρα
Από το βορρά έχουμε τη Σελένα στα 1.559 μέτρα
βορειοδυτικά το Λουλουδάκι που είναι στα 1.163 μέτρα
Δυτικά βρίσκεται η Σκλόκα που είναι στα 1.298 μέτρα και ο Αφέντης στα 1.578
Από το νότο έχουμε το Σαρακηνό που φτάνει στα 1.580 μέτρα, το Βιργιωμένο στα 1.414 και τέλος τη Μαγερεύτρα που έχει υψόμετρο 1.462 μέτρα
Σύνδεση με
Facebook