Parking - Χώρος Ανάπαυσης

Ο ναός βρίσκεται σε περιοχή με ετήσιες καλλιέργιες, ελαιόδεντρα, ενώ κοντά του φύονται κυπαρίσσια.

Ο Άγιος Γεώργιος ο Ψαθάς βρίσκεται στα περίχωρα της Νεάπολης. Στο δρόμο για Βρύσες, δύο στροφές έξω από τη Νεάπολη στα αριστερά υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί στο μνημείο. Ο ναός βρίσκεται ανάμεσα σε δέντρα, είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος, πλήρως ανακαινισμένος και έχει βόρεια είσοδο. Για τον Άγιο Γεώργιο γίνεται μνεία από τον Πατσιδιώτη το 1552.

Προσωρινά κλειστά λόγω έργων.

H αρχαιολογική συλλογή Νεαπόλεως δημιουργήθηκε προπολεμικά και συγκέντρωσε μέσα σε λίγα χρόνια περί τα 1000 αντικείμενα, προερχόμενα κυρίως από την χώρα της επαρχίας Μεραμβέλλου αλλά και από άλλες περιοχές του Νομού. Στη διάρκεια της Κατοχής χάρη στη φροντίδα του Εμμ. Μαυροειδή - έκτακτου Επιμελητή Αρχαιοτήτων - η Συλλογή προστατεύθηκε στο υπόγειο της Λέσχης. Σήμερα τα αντικείμενα της Συλλογής βρίσκονται σε κτήριο παραχωρημένο από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας και το Δήμο στο Υπουργείο Πολιτισμού. Προς στιγμήν η Συλλογή είναι κλειστή για το κοινό.

Στις συλλογές περιλαμβάνονται: 

- Ευρήματα ανασκαφικής έρευνας της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελούντα (1937), 

- Ευρήματα ανασκαφικής έρευνας της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στα Ελληνικά (1937), 

- Ευρήματα ανασκαφικής έρευνας της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στη Δρήρο (1937), 

- Ευρήματα ανασκαφικής έρευνας του Εμμ. Μαυροειδή σε Υστερομινωικό τάφο Τουρλωτής Σητείας, 

- Ευρήματα ανασκαφικής έρευνας του Εμμ. Μαυροειδή σε τάφο του Καλού Χωριού (αρχ. Ιστρώνα). Ελληνιστικών χρόνων, 

- Ευρήματα από περισυλλογές σε διάφορες περιοχές του Μεραμβέλλου και από παραδόσεις, 

- Αρχαιότητες προερχόμενες από τον Άγιο Νικόλαο (αρχαία Λατώ προς Καμάρα) και άλλες περιοχές του νομού, από συγκέντρωση από τις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής, 

- Νομισματική Συλλογή, από παραδόσεις.

Τηλέφωνο: +30 28420 28721

http://odysseus.culture.gr/h/1/gh155.jsp?obj_id=3487

Αφιερωμένη στη μνήμη των εσοδίων της Θεοτόκου.

1ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ ΜΕΡΑΜΒΕΛΛΟΥ

Η Νεάπολη βρίσκεται στο βορειοδυτικό μέρος του Νομού Λασιθίου. Απέχει 45 περίπου χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και 10 χλμ. περίπου από τον Άγιο Νικόλαο. Τα κυριότερα χωριά της περιοχής είναι: Το Βραχάσι, το Σίσι, οι Βρύσες, η Μίλατος, το Χουμεριάκο, η Λατσίδα, η Βουλισμένη, η Φουρνή, το Καστέλι, το Καρύδι, ο Νικηθιανός, ο Άγιος Αντώνιος και το Κουνάλι.

Η έκταση του διαμερίσματος είναι 194 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός 6.883 άτομα.

Ιστορική Αναδρομή

Κατά την Βενετοκρατία, στη θέση της σημερινής πόλης, ήταν ένα μικρό χωριό που λεγόταν Καρές. Το χωριό αυτό καταστράφηκε από τους Βενετούς και ξαναχτίστηκε από την αρχή. Γι' αυτό κατά την τουρκοκρατία ήταν γνωστό με το όνομα Καινούριο Χωριό. Το Καινούριο Χωριό γρήγορα εξελίσσεται σε πόλη και ονομάζεται Νεάπολις. Ο τούρκος διοικητής του Λασιθίου πασάς Κωστής Αδοσίδης, άνθρωπος τολμηρός και καινοτόμος, έκανε το μικρό χωριό σπουδαία πόλη: εγκατέστησε εκεί την έδρα της διοίκησης και προχώρησε σε αξιόλογα έργα που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πρόσωπο της Νεάπολης.

Μέχρι το 1904 η Νεάπολη δέσποζε σαν πρωτεύουσα του νομού Λασιθίου, οπότε η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στον Αγιο Νικόλαο.
Η Νεάπολη είναι γνωστή από τις αρχές του 14ου αιώνα, με τα ονόματα Καρές, Καινούργιο Χωριό, Νεοχώρι, Νεάπολη, συνδέθηκε με την ίδρυση του νομού Λασιθίου. Από τότε η εξέλιξη της είναι ταχύτατη, αναμορφώνεται ριζικά με την τοποθέτηση στη θέση του Τούρκου Διοικητή (Νομάρχη θα λέγαμε σήμερα) του Χριστιανού υπαλλήλου της Υψηλής Πύλης Κώστα Αδοσίδη Πασά.
Το πρώτο Διοικητήριο (σημερινό Πρωτοδικείο), το Νοσοκομείο (μέχρι πρόσφατα Γυμνάσιο), η μεταφορά της Μητρόπολης Πέτρας από τη Μονή του Αρετίου στη Νεάπολη, οι ρυμοτομίες, που επέβαλε με το κύρος του ο Τούρκος Πασάς, αποδεικνύονται ευεργετικά καθώς το χωριό μοιάζει περισσότερο με κωμόπολη.
Από το 1868 μέχρι το 1904 ορίζεται ως πρωτεύουσα του νομού, η δε μεταφορά της έδρας ελάχιστα επηρέασε την εξέλιξη της Νεάπολης, που ζει τη χρυσή εποχή της μέχρι τα μέσα του αιώνα μας. Παραμένει το εμπορικό κέντρο της επαρχίας και σ΄ένα βαθμό ολόκληρου του νομού, κέντρο πνευματικής ζωής και στο πρώτο μισό του αιώνα μας η μικρή κοινωνία της αγωνίζεται, όσο μπορεί, να εισάγει στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού στο νομό μας. Ο εξηλεκτρισμός, ο πρώτος κινηματογράφος, τα πρώτα εμπορικά και κοσμικά καταστήματα καθώς και ο Μητροπολιτικός Ναός της Μεγάλης Παναγίας, που οικοδομείται εκείνη την εποχή, στολίδι του τόπου και μνημείο με μεγάλη πνευματική και αρχιτεκτονική αξία, είναι αυτά, που αλλάζουν την όψη της πόλης σ’ ένα νομό, που υστερεί καταφανώς σε εξέλιξη από την υπόλοιπη Κρήτη.
Ο τοπικός τύπος (εκδίδονται πολλές εφημερίδες και περιοδικά, όπως η Αυγή, ο ΛΑΟΣ τα ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ και η ΔΡΗΡΟΣ) όχι μόνο συνεχίζουν την πνευματική παράδοση του τόπου, αλλά και προβάλλουν και αιτήματα ολόκληρου του Νομού.
Στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής ο ρυθμός ανάπτυξης ανακόπτεται ριζικά. Η Νεάπολη ορίζεται ως έδρα ολόκληρης της Ιταλικής Μεραρχίας. Μετά το πόλεμο η Νεάπολη δεν κατάφερε να ξαναβρεί τους προπολεμικούς ρυθμούς προόδου. Η περίοδος 1960-1990 οδήγησε τον τόπο σε κατάσταση παρακμής, καθώς η οικονομία παρά τις προσπάθειες των κατοίκων της πέρασε μια μακρόχρονη στασιμότητα με αποτέλεσμα την αθρόα μετανάστευση του πιο ζωντανού κομματιού του πληθυσμού της.

Αξιοθέατα

Στη πόλη υπάρχει Λαογραφικό Μουσείο της Πολιτιστικής και Λαογραφικής Εταιρείας Απάνω Μεραμπέλου στον α' όροφο ενός εξαιρετικού κτιρίου. Στο κτίριο του πρώην ορφανοτροφείου, σε μια κατάλληλα ανακαινισμένη και διαμορφωμένη αίθουσα, λειτουργεί η αρχαιολογική συλλογή Νεάπολης. Ανατολικά της Νεάπολης, πάνω στο ύψωμα του λόφου "Άγιος Αντώνιος" βρίσκεται η Δρήρος, μια από τις σπουδαιότερες αρχαίες πόλεις της Κρήτης.

Αρχαιολογικός χώρος ανατολικά από την Νεάπολη Μεραμπέλου, αριστερά του δρόμου προς την Φουρνή, πάνω στο ύψωμα Αγ. Αντώνιος, από το ομώνυμο εξωκκλήσι που είναι στην κορυφή, γνωστός και με την ονομασία Χώρες.

Φαίνεται ότι η Δρήρος ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των κρητικών πόλεων που χτίζονται μετά από τα κύματα των εισβολών και επιδρομών, τα οποία αποδίδονται στους “Λαούς της Θαλάσσης” και στους “Δωριείς” (όπως το Βρώκαστρο, το Καβούσι και ο Πρινιάς) και είναι πόλεις φυσικά οχυρές. Η πόλη της Δρήρου πρέπει να άκμασε κατά την γεωμετρική και την αρχαϊκή περίοδο, γιατί τα εκτεταμένα ερείπια που έχουν διασωθεί ανήκουν κυρίως στην περίοδο από τον 8ο ως τον 6ο π.Χ. αιώνα. Στην ίδια εποχή ανήκει και μεγάλος αριθμός από τις επιγραφές που βρέθηκαν εκεί, ανάμεσά τους και ο περίφημος “ιερός νόμος” της Δρήρου, ο παλαιότερος από όσους μας έχουν διασωθεί. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν νομικό κώδικα της πόλης, που συντάχθηκε τον 7ο π.Χ. αιώνα, εποχή κατά την οποία οι ελληνικές πόλεις, η μία μετά την άλλη, αρχίζουν να κωδικοποιούν τους νόμους τους ως ένα είδος Συντάγματος. Σύμφωνα με τη φιλολογική παράδοση, η Κρήτη υπήρξε πρωτοπόρα σε αυτό το πεδίο και η επιγραφή της Δρήρου αποτελεί την παλαιότερη αρχαιολογική ένδειξη του θεσμού. Για την κλασική περίοδο της Δρήρου όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά ιστορική μνεία, αλλά και η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία ερειπίων στην περιοχή μαρτυρεί ότι η πόλη, ακόμη και αν υπήρχε, κατά τον 5ο και 4ο π.Χ. αιώνα, σίγουρα δεν ήταν σε ακμή. Τον 3ο π.Χ. αιώνα η Δρήρος είναι σύμμαχος της Κνωσού και αντίπαλος των γειτονικών πόλεων Λύττου και Μιλάτου. Η μεγάλη έχθρα των Δρηρίων προς τους γείτονες τους εκφράζεται θαυμάσια στον περίφημο όρκο των Δρηρίων Εφήβων, που διασώζεται σε επιγραφή του τέλους του 3ου π.Χ. αιώνα. Η επιγραφή βρίσκεται σήμερα στην Κωνσταντινούπολη στο επιγραφικό Μουσείο. Δημοσιεύτηκε αρχικά από το βρυσανό γιατρό Βελονάκη στην εφημερίδα “Αθηνά” το 1855. Στο κείμενο του όρκου αυτού, που ήταν γραμμένο στη δωρική διάλεκτο και κατά τον αρχαϊκό τρόπο “επί κύρβεως”, δηλ. πάνω σε μια τετράπλευρη περιστρεφόμενη στήλη, διακρίνονται, πέρα από τις εξωτερικές έχθρες των Δρηρίων, και εσωτερικές διχόνοιες. Γι’ αυτόν τον λόγο η αναγραφή του όρκου αυτού, στο τέλος του 3ου π.Χ. αιώνα, σε στήλη στο πρυτανείο της πόλης (“ανδρείον”), αποδίδεται σε εσωτερικά προβλήματα και σε αναζωογόνηση της συμμαχίας με την Κνωσό εν όψει του πολέμου κατά των Λυττίων το 220 π.Χ. Επίσης, όπως προκύπτει από άλλες επιγραφές, το πολίτευμα της πόλης γίνεται αυτή την εποχή δημοκρατικότερο και οι σχέσεις με τη γειτονική Μίλατο βελτιώνονται. Δεν γνωρίζομε τι συνέβη στις αρχές του 2ου π.Χ. αιώνα και κατά περίεργο τρόπο η Δρήρος δεν εμφανίζεται στη συνθήκη των κρητικών πόλεων με τον Ευμένη Β΄της Περγάμου το 183 π.Χ. Φαίνεται όμως έτι τον 2ο π.Χ. αιώνα η Δρήρος παύει τελικά να είναι ανεξάρτητη πόλη και υπάγεται στην Κνωσό (ή, σύμφωνα με κάποιες άλλες επιγραφικές πληροφορίες, στη Λύττο). Στα ρωμαϊκά χρόνια ο ένας από τους δύο λόφους της πόλης, ο ανατολικός, αποκτά τείχος με πύργο, που βέβαια αποδεικνύει την εγκατάσταση ρωμαϊκής φρουράς. Οι κύριες θεότητες της πόλης ήταν πάντα ο Απόλλων Δελφίνιος και η Αθηνά Πολιούχος. Η τελευταία εικονίζεται και στα λίγα ελληνιστικά νομίσματα της Δρήρου που έχουν διασωθεί, τα οποία φέρουν από την μια όψη την κεφαλή της Θεάς και από την άλλη τα γράμματα ΔΡ. Από τα ευρήματα των ανασκαφών, εκτός από τις επιγραφές, ιδιαίτερα σημαντικά είναι τρία χάλκινα σφυρήλατα αγάλματα των αρχαϊκών χρόνων, που βρήκαν το 1935 χωρικοί αγρότες στο χώρο της Δρήρου κι’ ένα λίθινο γοργόνειο που βρήκε ο Ξανθουδίδης το 1917, από διακόσμηση αρχαϊκού ναού.

1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ