Σκουράς, Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου
Το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται στην περιοχή του Σκουρά, σε υψόμετρο 327 μ. και με πολύ μεγάλη κλίση προς τα νοτιοανατολικά. Η μονή σήμερα δεν κατοικείται και το ιδιαίτερα πετρώδες περιβάλλον της, με τη θαμνώδη, βλάστηση χρησιμοποιείται από κτηνοτρόφους, ενώ σε κάποιες προσκείμενες εκτάσεις καλλιεργούνται ελιές.
Κοντά στη μονή και δίπλα στο γειτονικό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος εντοπίζονται τμήματα από τη λιθόστρωτη και κύρια οδό της Βενετοκρατίας, που συνέδεε τη Φουρνή με την Πλάκα. Η μονή έχει θέα στον κόλπο του Μιραμπέλου, το εντυπωσιακό φαράγγι του Χαυγά, το δρόμο προς Πλάκα, τον Άγιο Παντελεήμονα και τους λόφους των σκοπιών της Βενετοκρατίας Τράχηλας και Φονιάς.
Ο ναός της μονής, που εορτάζει στις 29 Αυγούστου, έχει πρόσφατα ανακαινιστεί και είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος και σχετικά μικρών διαστάσεων. Έχει δυτική είσοδο και δίρριχτη κλιμακωτή επικάλυψη θόλου με πλάκες, χαρακτηριστική ναών της περιοχής που χρονολογούνται στη Βενετοκρατία, αλλά πιθανότατα και μέχρι τους όψιμους χρόνους της οθωμανικής κυριαρχίας. Στο δυτικό τμήμα του νότιου και βόρειου τοίχου υπάρχουν ανάγλυφες υδρορροές.
Βορειοανατολικά του καθολικού υπάρχει παλαιό συγκρότημα ερειπωμένων κελιών. Στα νότια υψώνεται νεότερο διώροφο κτίριο κελιών του 19ου αιώνα, με στάβλο στο ισόγειο. Στα τέλη του 19ου αιώνα το συγκρότημα βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, σύμφωνα με τις γραπτές πηγές,και οι σύγχρονες εργασίες ανακαίνισης αλλοίωσαν τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του ναού και του παρακείμενου κτιρίου. Εντός του περιβόλου της μονής διατηρείται μία κλειστή δεξαμενή.
Το μικρό αυτό μοναστήρι, χαρακτηρίζεται από αρχιτεκτονική προσαρμοσμένη στο νότια κεκλιμένο επίπεδο, με αναλημματικό τοίχο και δύο επίπεδα εισόδου. Η αρχιτεκτονική του, η θέση του, η δύσκολη σε αυτό πρόσβαση και τα ελάχιστα εξωτερικά ανοίγματα των κτιρίων δίνουν αμυντικό χαρακτήρα στο μοναστήρι και δείχνουν την πρόθεση προστασίας του.
Η μονή αναφέρεται το 16ο και 17ο αιώνα. Η ίδρυσή της από τον Ιωαννίκιο και τον Αρσένιο Πεδιώτη τοποθετείται πριν το 1575, ενώ γραπτή αναφορά για το μοναστήρι και τους μοναχούς, που ήταν μέλη της οικογένειας Πεδιώτη, γίνεται πολλές φορές και στα έτη 1580, 1590, 1617, 1623, 1634 και 1635. Το 1617 το μοναστήρι παραχωρείται στη μονή Αρετίου και δηλώνεται ως περιουσία του στην απογραφή του 1635.