Ανεβάστε φωτογραφίες από
Μετόχι και μοιραστείτε τις μαζί μας!
Διεύθυνση:
Τυμπάκι 
Τηλέφωνο:
Μέρη κοντινά με Μετόχι
Το χωριό Καμηλάρι βρίσκεται στα νότια του νομού Ηρακλείου σε απόσταση περίπου 65 χιλιομέτρων από τη πόλη του Ηρακλείου πολύ κοντά στον αρχαιολογικό χώρο της Φαιστού.
Πρόκειται για ένα ήσυχο παραδοσιακό χωριό το οποίο βρίσκεται χτισμένο σε τρεις λόφους προσφέροντας υπέροχη θέα τόσο στον κατάφυτο κάμπο της Μεσσαράς όσο και στο Λιβυκό πέλαγος. Αποτελεί ιδανικό καλοκαιρινό προορισμό για πολλούς τουρίστες αφού σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκονται οι διάσημες παραλίες των Ματάλων, του Κομμού και του χωριού Καλαμάκι, καθώς διαθέτει και αρκετούς χώρους διαμονής όπως ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια, χώρους διασκέδασες και αρκετές ταβέρνες.
Ιστορικά το χωριό κατοικείται από τη μινωική εποχή όπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην περιοχή αλλά και ένας μινωικός θολωτός τάφος.
Οι κάτοικοι του χωριού, που σύμφωνα με την απογραφή του 2011 αριθμούν τους 481, είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και τηρούν τα παραδοσιακά έθιμα. Ακόμα καθ'όλη τη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιούνται εδώ αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Life revolves around the square where you can enjoy the company of local people who always make you feel welcome. Sivas has a special feel about it, which is out of the fact that many people return year after year.
Near the village the archaeologists unearthed circular tombs of the pre-palace period (2600-2000 B.C.). In 1958 a full collection of early Hellenistic coins were found. However, looters stole most of these and only 36 coins were found and are currently on display at the Archaeological Museum of Iraklion.In the middle by the village the meanwhile completely asphalted road leads up to the militaryful Odigitria Monastery, highly above in the mountains.During summer months the village square in front of the church, takes centre stage of daily life. Here you will find some Kafenia (Cafés), the butcher, a small supermarket, herb and handcraft shops, a pottery and also a silversmith. While the children are swinging and sliding on the playground in the shade of the large trees, you can find everything for the daily need in the small shops around the place.
The small village of Agios Ioannis is one of the three villages that constitute the community of Kamilari. The village of Agios Ioannis is a very calm one, built at the foot of Phaistos hill, which was the second biggest center of the Minoan civilization in Crete, after Knossos.
The first known reference to the village was in 1303, then the village was regularly mentioned in official documents, census, etc. The village name was adapted to the language of various invaders: Agios Janus Meligha, Giovani Meglia, Agios Ioannis Melika - this "Melika" only applies to this village and identifies it. The name of the village Agios Ioannis may also come from Agios Ioannis o Xenos, a man from Sivas, who apparently had built most of the churches of the area, and later became a saint.
The area was quite rich in water, so it was a place where people who had fields could cultivate until summer. There were systems of small channels with small "dams" to gather and keep the water as long as possible. Even rice was cultivated in the area. At this time, the "Geropotamos", the river that runs between Phaistos hill and Tymbaki
-
Mires road had water all year long. At the foot of the hill of Phaistos is the Gerontomylos, a traditional local watermill.
The houses of the community are built on the ruins of an ancient city. Today the village has about 60 inhabitants. There are three popular old churches that belong to the village of Agios Ioannis.Extensive sandy beaches in the area invite you for a swim, Kommos beach (4,5 km) with its Minoan excavations or Kalamaki beach (5 km).
Σε απόσταση 3χλμ δυτικά της Φαιστού, στην κορυφή του λόφου Γρήγορη Κορφή ανακαλύφθηκε ο μινωικός θολωτός τάφος στο Καμηλάρι, σε υψόμετρο 80 περίπου μέτρων. Κτίστηκε στη βόρεια πλευρά της κορυφής, σε σημείο που έχει πανοραμική θέα στα Αστερούσια Όρη, τον Ψηλορείτη και την πεδιάδα της Μεσσαράς.
Ο τάφος ανακαλύφθηκε το καλοκαίρι του 1959 μετά τις ανασκαφές του Ιταλού καθηγητή Doro Levi, ο οποίος χρονολόγησε το συγκεκριμένο εύρημα στο 2000πΧ περίπου, αναλύοντας και τις ιστορικές του φάσεις, με βάση τα λατρευτικά και ταφικά ευρήματα. Ο τάφος χρησιμοποιήθηκε σε διαφορετικές περιόδους, το 1800πΧ, το 1700πΧ και αργότερα το 1500πΧ – αυτή είναι και η χρονολογία των περισσότερων κτερισμάτων που βρέθηκαν στις ανασκαφές.
Ο τάφος στο Καμηλάρι ήταν ημιυπόγειος, και είχε χτιστεί με τη συνήθη μέθοδο των θολωτών τάφων, με πέτρες διαφόρων μεγεθών και λάσπη. Το μέγεθός του είναι αρκετά σημαντικό αφού το ύψος του φτάνει τα 2,15μ, το πάχος των κυκλικών τοίχων το 1,75μ, και η εξωτερική του περίμετρος τα 33,8μ. Η είσοδος του τάφου βρίσκεται στην ανατολή και για το κλείσιμό του χρησιμοποιείτο μια μεγάλη πλάκα 1.15x1,05μ.
Ο τάφος αποτελείτο από πέντε μικρότερα δωμάτια με εσωτερική αυλή που βρισκόταν έξω από τον τάφο, ο οποίος είχε ξύλινη οροφή που στηριζόταν σε βάση.
χορευτες χορος καμηλαριΣτον τάφο αυτό βρέθηκαν σημαντικά ευρήματα, που φυλάσσονται σήμερα στο Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου, ένα πήλινο ομοίωμα προσκυνητών και ένα άγαλμα με τέσσερεις χορευτές σε κύκλο, που μοιάζει με σύγχρονο Κρητικό χορό και ονομάζεται Χορευτές από το Καμηλάρι.
Τα ταφικά έθιμα στην Κρήτη, όπως προκύπτουν από τα ευρήματα των ανασκαφών, συνδέονται με τη λατρεία και την απόδοση τιμών στους επιφανείς νεκρούς. Εξάλλου οι θολωτοί τάφοι της Μινωικής εποχής ήταν έξοχα και μεγαλοπρεπή κτίσματα, κατασκευασμένα με μεγάλη φροντίδα και ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στυλ, δηλωτικά της κοινωνικής οργάνωσης της εποχής.
Η φροντίδα των νεκρών στην Κρήτη, δεν περιελάμβανε μόνο τις καθιερωμένες τελετές την ημέρα της ταφής, αλλά και αρκετό χρονικό διάστημα μετά, με μνημόσυνα, νεκρικά δείπνα και προσφορές στους νεκρούς. Πολύ σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνική θέση του νεκρού προσφέρουν στους ιστορικούς τα κτερίσματα και τα ταφικά αντικείμενα που έθαβαν οι Κρήτες μαζί με το νεκρό.
Ναός με οχυρωματικά στοιχεία και φρουριακό περίβολο. Βρίσκεται στο πάρκινγκ των τουριστικών λεωφορείων πολύ κοντά στον αρχαιολογικό χώρο Φαιστού.
Συγκεκριμένα, βρίσκεται στη δυτική πλευρά του λόφου του μινωικού ανακτόρου της Φαιστού.
Ο Άγιος Γεώργιος της Φαλάνδρας είναι ό,τι απόμεινε από καστρομοναστήρι ομώνυμου ορθόδοξου μοναστηριού της όψιμης Ενετοκρατίας (16ος αιώνας), το οποίο λειτούργησε μέχρι την καταστροφή του το 1821.
Το Όνομα του Κάστρου
Το τοπωνύμιο «Φαλάνδρα» ή «Φλάνδρα» θεωρείται παραφθορά της λέξης Φιλάνδα (Filanda=κλωστήριο) και παραπέμπει στη μεταξοκαλλιεργητική δραστηριότητα των μοναχών.
Ιστορία
Η μονή αρχικά ιδρύθηκε από τον Όσιο Ιωάννη τον Ξένο στα τέλη του 10ου αιώνα. Από εκείνο το πρώτο μοναστήρι διασώζεται μόνο η δεξαμενή νερού.
Ο ναός που βλέπουμε σήμερα είναι το Καθολικό της μονής της περιόδου της Ενετοκρατίας
Η μονή, που είχε φρουριακή μορφή, λειτουργούσε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπως δείχνουν σχετικά έγγραφα, ως εξάρτημα της Μονής Αρκαδίου. Το 1742, σύμφωνα με επιγραφή στο πηγαδόστομο, ανακαινίστηκε και επιδιορθώθηκε η βυζαντινή δεξαμενή, που είχε κατασκευάσει ο Ιωάννης Ξένος.
Στην επανάσταση του 1821 καταστράφηκε και στις αρχές του αιώνα σώζονταν ο φρουριακός περίβολος, τα κελιά στα νότια και δυτικά, το νότιο κλίτος του ναού και ο αμυντικός πύργος στο δυτικό τμήμα του βόρειου κλίτους.
Ένας τάφος με επιγραφή του 1581 σώζεται κοντά στον ναό. Εδώ κατασκήνωσαν το καλοκαίρι του 1900 το συνεργείο των Ιταλών ανασκαφέων της Φαιστού.
Τα ερείπια του φρουριακού κτιριακού συγκροτήματος γύρω από τον ναό σώζονταν μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστα ίχνη.
Σύνδεση με
Facebook