Έλαφος

Βυζαντινή βασιλική με πεσσοστοιχίες, κτισμένη επάνω σε παλαιοχριστιανικό ναό. Από τις αλλεπάλληλες ανακαινίσεις διατηρείται το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 17ου αιώνα και οι τοιχογραφίες του 19ου. (1820-1859). Το επισκοπικό σύνθρονο, που σώζεται στο ιερό, οδήγησε στην ταύτισή του με τον επισκοπικό ναό Βεσαίνης, που αναφέρεται σε επιγραφή του 11ου αιώνα.

Εδώ τοποθετείται, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, η αρχαία πόλη Μελίβοια. Σε ανασκαφές της ΙΕ Εφορείας Προιστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στον κατάφυτο λόφο πάνω από το λιμάνι αποκαλύφθηκε οχυρωμένος οικισμός έκτασης 55 στρεμμάτων, καθώς και αρχαία νεκροταφεία, που σήμερα δεν διακρίνονται λόγω βλάστησης. Το τείχος είναι κτισμένο από πλακαρούς λίθους και σώζει 5 πύργους με λαξευμένους γωνιόλιθους, του 3ου αι. π.Χ.. Τα μαρμάρινα αγάλματα, οι επιγραφές και τα αγγεία που βρέθηκαν εδώ και ξεκινούν από τη μυκηναϊκή περίοδο, είναι πολύ σημαντικά και αποδεικνύουν περίτρανα την ταύτιση της θέσης με τη Μελίβοια, που ήταν ισχυρή πόλη με λιμάνι και γνωστή εμπορική δραστηριότητα στο Αιγαίο. Είναι πιθανόν ότι η αρχαία πόλη χρησιμοποιούσε ως λιμάνια τους δύο φυσικούς ορμίσκους που βρίσκονται στα νότια του σύγχρονου λιμανιού. Στον βορειότερο από τους ορμίσκους αυτούς σώζεται στο βράχο σκαλιστή κλίμακα, λείψανο αρχαίου ιερού, που ταυτίζεται από τους ερευνητές με εκείνο του μυθικού ήρωα Δόλοπα.

Στα νομίσματα της Μελίβοιας από τον 4ο αι. π.Χ. κυριαρχούσαν οι παραστάσεις του αμπελιού και του Διονύσου, αφού το κρασί ήταν το σπουδαιότερο εξαγωγικό της προιόν, όπως συνέβαινε στην περιοχή μέχρι τον 20ό αιώνα. Μετά την καταστροφή της το 168 από τους Ρωμαίους η θέση δεν ξανακατοικείται και ο πληθυσμός μοιράζεται στην γύρω εύφορη περιοχή και τους λόφους, ενώ αργότερα οχυρώνεται ο λόφος στο Παλιόκαστρο Βελίκας, στη βόρεια πλευρά του μεγάλου κόλπου.

Το Δάσος Πολυδενδρίου απέχει από τα πλησιέστερα αστικά κέντρα, την κωμόπολη της Αγιάς και τη Λάρισα, 30χμ και 65χμ αντίστοιχα.

Στην καρδιά του Μαυροβουνίου και μέχρι τη θάλασσα, βρίσκεται το πρώην βασιλικό κτήμα Πολυδενδρίου έκτασης 34.791 στρεμμάτων και υψόμετρου 1.054 μ., με το πανέμορφο Δάσος Πολυδενδρίου, ένα από τα πιο οργανωμένα δάση της χώρας μας (σηματοδοτημένα μονοπάτια, ποδηλατοδρόμοι, χώροι πικνίκ), όπου υπάρχουν ακόμη αγριογούρουνα, ζαρκάδια, λαγοί, αγριόγατοι και όπου το 1991 παρατηρήθηκε το σπάνιο είδος αιλουροειδούς, ο Λυγξ.

Βόρεια οριοθετείτε από το Ρέμα «Μπουρμπουλήθρα» και νότια από το ρέμα «Ρακοπόταμος».
Η ιστορία του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του Δάσους αρχίζει την εποχή της Τουρκοκρατίας όπου το χωρίο Πολυδένδρι αποτελούσε τσιφλίκι στην κατοχή του Οθωμανού Μεχμέτ Τεβφίκ Βεη Εφεδήν. Το 1841 το τσιφλίκι πωλήθηκε από τον Οθωμάνο στους Ελληνικής καταγωγής Μανόλη Αλεξανδρή και Δημίτριο Θεοχάρους. Κατόπιν διαφόρων αγοροπωλησιών η κυριότητα του Δάσους περιήλθε στον οθωμανικής καταγωγής Χασάν Λεοντάρη και μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό κράτος το 1881 το Δάσος διαχειρίστηκε ως μη Δημόσιο Δάσος.
Το Δάσος περιήλθε στην κυριότητα της τότε Βασιλικής οικογένειας τη Ελλάδος το 1906, η οποία το διαχειριζόταν έως το 1994, έκτοτε ανέλαβε νόμιμα τη διαχείρισή του το Υπουργείο Γεωργίας του Ελληνικού Δημοσίου.

Η ποικιλία της χλωρίδας και πανίδας του και οι ήπιες γενικώς κλίσεις του εδάφους το καθιστούν ένα χώρο με μεγάλο ενδιαφέρον, που προσφέρεται για επισκέψεις αναψυχής, χαλάρωσης, αναζωογόνησης και πλήθος δραστηριοτήτων.
Επίσης, η εκμετάλλευση του ως παραγωγικό δάσος προσφέρει εργασία στους κατοίκους της γύρω περιοχής. Τα παραγόμενα δασικά προϊόντα είναι κυρίως καυσόξυλα δρυός, οξιάς και αείφυλλων πλατύφυλλων, ξυλάνθρακες και τεχνική ξυλείας οξιάς, δρυός και καστανιάς.

Τα μνημεία του χώρου
Στο Δασόκτημα βρίσκονται δύο ναοί, ο Ναός της Παναγίας και ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Γεωγραφικά απέχουν πολύ λίγο μεταξύ τους και χρονολογικά φαίνεται να κατασκευάστηκαν σχεδόν την ίδια περίοδο. Ο Ναός της Παναγίας χρονολογείται στα τέλη του 16ου αι. και ο Ναός Της Κοιμήσεως της Θεοτόκου φέρει έτος θεμελίωσης το 1568. Τοιχογραφίες πολύ καλής τέχνης κοσμούν και τους δύο ναούς ενώ πλήθος αρχαίων επιγραφών στο δάπεδο του πρώτου μαρτυρούν την πιθανότητα ύπαρξης αρχαίου ιερού στην περιοχή.

Τύπος:
Άμμος και πολύ ψιλή πέτρα
Μία από τις πιο όμορφες και παραλίες της περιοχής με πεντακάθαρα γαλαζοπράσινα νερά.
Σχετικά μεγάλη
Βαθιά
Οργανωμένη στην μία πλευρά της
Η παραλία δεν είναι ορατή από το δρόμο. Στην παραλία κατεβαίνουμε ακολουθώντας διαμορφωμένο μονοπάτι (με σκάλες).
Υποδομές:
Καφέ - μπαρ