Σαπιένζα

Στη μεγαλύτερη νησίδα υπάρχουν ερείπια φάρου που είχαν χτίσει οι Αγγλοι.
Νοτιοδυτικά των νησίδων, και σε απόσταση περίπου 50 ναυτικών μιλίων υπάρχει το μεγαλύτερο βάθος της Μεσογείου (5220 μέτρα) ονομαζόμενο και "φρέαρ των Οινουσσών". Εκεί γίνονται έρευνες από το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών για τα νετρίνια και τη γέννηση του σύμπαντος

Ο πέτρινος αυτός φάρος βρίσκεται στη συστάδα των Οινουσών στο μικρό νησάκι Σαπιέντζα. Η πρόσβαση στον φάρο ο οποίος βρίσκεται στο ΝΑ του νησιού γίνεται με σκάφος από την Μεθώνη. Πρόκειται για ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό μνημείο που επί αιώνες τώρα παραμένει άγρυπνος φρουρός και ελπίδα των ναυτιλλομένων ζωντανεύοντας στο αντίκρισμά του θρύλους και ιστορίες. Χτισμένος το 1885 από Άγγλους τεχνικούς ο φάρος είναι ένα οκταγωνικό κτίσμα έξοχης αρχιτεκτονικής με συνολικό ύψος 18 μέτρων. Η θαυμάσια τοιχοποιΐα του αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από πελεκητά αγκωνάρια, όπως πελεκητά είναι και τα φουρούσια στο μπαλκονάκι που σχηματίζεται ψηλά, στο ανώτερο σημείο της λίθινης κατασκευής. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, από τη συνεχή δράση των ισχυρών ανέμων, κάποια από αυτά τα πέτρινα κομμάτια έχουν αποσπασθεί και καταπέσει στο έδαφος, με αποτέλεσμα να απειλείται όλο το ανώτερο τμήμα με κατάρρευση. Για τη σωτηρία αυτού του τμήματος του ιστορικού οικοδομήματος είναι απαραίτητο να γίνουν επειγόντως εργασίες αποκατάστασης.
Το μεγάλο –πετρόχτιστο επίσης- οικοδόμημα περιλαμβάνει τις εγκαταστάσεις που μέχρι το 1989 εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των φαροφυλάκων που ήταν επιφορτισμένοι με την λειτουργία του φάρου. Δεν λείπει επίσης στην αυλή και η υπόγεια στέρνα για την αποταμίευση του πολύτιμου βρόχινου νερού. Ως το 1989 τα κάτοπτρα του φάρου φωτίζονταν με λάμπες αμιάντου και το φως του φαινόταν από μεγάλη απόσταση, που έφτανε και τα 40 μίλια. Επειδή μάλιστα ο μηχανισμός που τον περιέστρεφε ήταν αργός, αφού χρειάζονταν οχτώ λεπτά για μια πλήρη περιστροφή, συνήθιζαν να λένε πως με το φως του οι γυναίκες από τα γύρω χωριά μπορούσαν ακόμα και να κεντήσουν. Μετά το 1989 ο μηχανισμός του φάρου έγινε αυτόματος χρησιμοποιώντας ενέργεια από τις ηλιακές κυψέλες και η ακτίνα του περιορίστηκε στα 27 μίλια. 75 εσωτερικά πέτρινα σκαλοπάτια οδηγούν στην κορυφή του φάρου, όπου βρίσκονται τα κάτοπτρα και το μικρό πέτρινο μπαλκόνι. Η θέα από το νοτιότερο αυτό σημείο του Ιονίου είναι εκπληκτική.

Αποτελείται από δένδρα και όχι θάμνους, με ύψος που ξεπερνάει τα 10 – 12 μ., τα οποία αναπτύσσονται τόσο πολύ λόγω απομόνωσης και κλιματολογικών συνθηκών εδώ και 10.000 περίπου χρόνια. Το δάσος και η γύρω περιοχή εκτάσεως 24 εκταρίων, έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο της φύσης από το έτος 1986.

Παράξενο φυσικό φαινόμενο, όπου σε ένα πλάτωμα του νησιου έχει συσσωρευτεί με το πέρασμα των χρόνων, μεγάλη ποσότητα γύρης δίνοντας ένα κιτρινικόκκινο χρώμα στο έδαφος.

"Το μοναδικό γυμνό σημείο σ’ όλη αυτή την αποθέωση του πράσινου είναι η «Σπαρτόλακκα», μια επίπεδη έκταση 20 σχεδόν στρεμμάτων με χρώμα καφεκόκκινο, που από μια παραξενιά της φύσης έχει παρεμβληθεί στο κέντρο αυτής της ζούγκλας. Το επίπεδο έδαφος της Σπαρτόλακκας είναι σκληρό κάτω από τα πόδια μας και, εκτός από ίχνη αποξηραμένων χόρτων, δεν φιλοξενεί καμιά άλλη μορφή φυτικής ζωής, μοιάζει κυριολεκτικά με έρημο. Σύμφωνα με τους ερευνητές η σκληρή αυτή κρούστα εδάφους οφείλεται σε τεράστιες ποσότητες γύρης, που έχουν συσσωρευθεί από χιλιάδες χρόνια εδώ και αποτελούν την καλύτερη πηγή πληροφοριών για την ηλικία του δάσους"

Στο νοτιοδυτικό άκρο της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου βρίσκεται ένα από τα σπουδαιότερα οχυρωματικά σύνολα του ελλαδικού χώρου, το φρούριο της Μεθώνης.

Σε νησίδα που βρίσκεται νοτίως της χερσονήσου της Μεθώνης ορθώνεται το Μπούρτζι, οκταγωνικός πύργος ισοδομικής τοιχοποιίας. Μια λιθόχτιστη γέφυρα το συνδέει με την πύλη του οχυρωματικού περιβόλου της Μεθώνης.

Το ανεξάρτητο και αυτοδύναμο επιθαλάσσιο οχυρό οικοδομήθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα και έλαβε την τελική μορφή του κατά τη Δεύτερη Ενετοκρατία. Χρησίμευσε ως έδρα φρουράς, φάρος, φυλακή και καταφύγιο σε καιρούς πολιορκίας.