Άγιος Γεώργιος

Το κόκκινο σπίτι στη συμβολή των οδών Βλαχάβα και Γαζή, γνωστό στους βολιώτες ως το «Σπίτι με το τριαντάφυλλο», λειτουργεί ως μουσείο – πινακοθήκη της ζωγράφου Χρυσούλας Ζώγια. Πρόκειται για ένα χώρο τακτοποιημένο με περισσή φροντίδα από την ίδια τη ζωγράφο για να παρουσιάσει τόσο το έργο της όσο και τον χαρακτήρα της.Στο σπίτι – μουσείο βρίσκονται 200 περίπου έργα της ζωγράφου αντιπροσωπευτικά της διαδρομής της: προσωπογραφίες της περιόδου της μαθητείας της, τοπιογραφίες, παλιά αρχοντικά και αποδόσεις εσωτερικών εκκλησιών.Το βλέμμα του επισκέπτη θα κερδίσουν όμως και η επίπλωση του σπιτιού, οι αμέτρητες σημειώσεις της ιδιοκτήτριας που βρίσκονται παντού, φωτογραφίες της, προσωπικά αντικείμενα, εκατοντάδες ζωγραφισμένα μπουκάλια και πολλά άλλα που αποκαλύπτουν την ιδιαίτερη προσωπικότητα της ιδιοκτήτριας.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΒΟΛΟΥ (ΤΡΑΠΕΖΑ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ )

Ελευθερίου Βενιζέλου 5 ΤΚ38333

Τηλέφωνο24210 39931, 24210 24700

Φαξ:24210 39994

Η αρχαία πόλη της Δημητριάδας, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας, καταλαμβάνει την ευρύχωρη περιοχή στα νότια του κόλπου του Βόλου, απέναντι από τη σύγχρονη πόλη. Ιδρύθηκε από τον Δημήτριο Πολιορκητή το 294 π. Χ. και για κάποιο διάστημα υπήρξε πρωτεύουσα του μακεδονικού κράτους.
Ανάμεσα στα πιο σημαντικά δημόσια κτίρια, που έχουν εντοπισθεί και ανασκαφεί, εξέχουσα θέση κατέχουν το αρχαίο θέατρο, το ανάκτορο, η βασιλική της Δαμοκράτειας και τα απομεινάρια του ρωμαϊκού υδραγωγείου, γνωστά ως δόντια.
Η έκταση της Αρχαίας Δημητριάδας, η σημασία των μνημείων και η θέση της κοντά στη σύγχρονη πόλη του Βόλου, κατέστησαν δυνατή τη δημιουργία ενός πρότυπου αρχαιολογικού πάρκου, που αναδεικνύει και αξιοποιεί τον αρχαιολογικό χώρο στο σύνολό του.

Το θέατρο της Δημητριάδος κατασκευάστηκε ταυτόχρονα με την ίδρυση της πόλης (το 294-2 π.Χ.) από τον Μακεδόνα βασιλέα Δημήτριο Πολιορκητή. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το θέατρο περιέπεσε σε αχρηστία λόγω καταστροφών του (από την τελευταία εικοσιετία του 2ου αι. π.Χ. έως πιθανόν το 79 μ.Χ.) και μετά από μια μεγάλη ανακαίνιση λειτούργησε μέχρι την τελική του εγκατάλειψη τον 4ο αι. μ.Χ., όταν με την επικράτηση των νέων κοινωνικοπολιτικών δομών στην πόλη, το θέατρο σταμάτησε να φιλοξενεί εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής.

Το θέατρο της Δημητριάδος έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των ελληνιστικών θεάτρων, δηλαδή, το κοίλο, την ορχήστρα και το σκηνικό οικοδόμημα.

Σύμφωνα με τα λιγοστά αρχιτεκτονικά μέλη που σώθηκαν από το θριγκό του ελληνιστικού προσκηνίου του θεάτρου, στάθηκε δυνατό να γίνει γνωστή η μορφή του προσκηνίου της σκηνής, που ανήκει σε μια από τις αρχιτεκτονικές φάσεις της ελληνιστικής περιόδου.

Ένας ελληνιστικός κυλινδρικός βωμός με βουκράνια και γιρλάντες βρισκόταν στη μέση της ορχήστρας, ενώ στην περιφέρειά της ήταν στημένα ψηφίσματα της Δημητριάδος και του Κοινού των Μαγνήτων, όπως το μεγάλο τιμητικό ψήφισμα του Κοινού των Μαγνήτων που εκδόθηκε για να τιμήσει τον Γραμματέα των Συνέδρων του Κοινού Δημήτριο Ορέστου.

Η περιοχή του θεάτρου έγινε ο χώρος απόκρυψης ενός θησαυρού αργυρών νομισμάτων του Κοινού των Θεσσαλών και των Μαγνήτων, μετά τα μέσα του 1ου αι. π.Χ. κατά την περίοδο που το θέατρο δεν λειτουργούσε.

Τέλος στη ρωμαϊκή φάση λειτουργίας του θεάτρου ανήκει ένα ενεπίγραφο βάθρο προς τιμήν του αυτοκράτορα Τίτου, που βασίλεψε από το 79 ως το 81 μ.Χ. και χαρακτηρίζεται ως Νέος Απόλλων.

Πρόσβαση

Το αρχαίο θέατρο Δημητριάδος βρίσκεται στη συνοικία των Νέων Παγασών του Βόλου, δυόμισι περίπου χιλιόμετρα νότια του Βόλου, επί της Λεωφόρου Αθηνών, στη θέση «τα δόντια». Με ευκολία μπορεί ο οδηγός να αναγνωρίσει τη θέση του θεάτρου είτε απομακρύνεται από το Βόλο προς την Αθήνα, είτε όταν πλησιάζει στο Βόλο ερχόμενος από τη Νέα Αγχίαλο, αφ’ ενός γιατί το θέατρο είναι ορατό από το δρόμο και αφ’ ετέρου επειδή είναι εμφανείς, δεξιά και αριστερά από το δρόμο, οι σωζόμενοι πεσσοί μιας υδατογέφυρας του ρωμαϊκού υδραγωγείου της Δημητριάδος που περνά δίπλα από το θέατρο.

Η πρόσβαση στο θέατρο, για εκείνον που μπαίνει στο Βόλο από την οδό Λαρίσης, γίνεται στρίβοντας προς τα δεξιά στη Λεωφόρο Αθηνών, πριν από τη γέφυρα του ποταμού Κραυσίδωνα. Το θέατρο βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αθηνών και σε απόσταση 2.250 μ. από τη διασταύρωση με την οδό Λαρίσης.

Εκείνος που έρχεται από τη Ν. Αγχίαλο προς το Βόλο συναντά το θέατρο αριστερά του επί της Λεωφόρου Αθηνών, 300 μέτρα πριν μπει στη συνοικία των Νέων Παγασών του Βόλου.

Η πρόσβαση στο θέατρο, για εκείνον που βγαίνει από το Βόλο από την οδό Λαρίσης, γίνεται στρίβοντας προς τα αριστερά στη Λεωφόρο Αθηνών, μετά από τη γέφυρα του ποταμού Κραυσίδωνα. Το θέατρο βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αθηνών και σε απόσταση 2.250 μ. από τη διασταύρωση με την οδό Λαρίσης.

Αυτόματο σύστημα ξενάγησης στα ελληνικά και αγγλικά.
Κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο, 8 περίπου χλμ δυτικά του Βόλου, αναπτύχθηκε ο προϊστορικός οικισμός του Σέσκλου πάνω στον λόφο «Καστράκι». Ο οικισμός είναι από τους παλιότερους που ανακαλύφθηκαν στην Ευρώπη και κατοικήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της 7ης χιλιετίας. Οι ανασκαφές στον χώρο ανέδειξαν έναν νεολιθικό οικισμό, που στη 5η χιλιετία απέκτησε πρωτοφανή έκταση με μικρά σπίτια και στενά δρομάκια, που συχνά σχηματίζουν πλατείες.
Οι κάτοικοι είχαν αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό, που χαρακτηρίζεται από τη γραπτή κεραμική, τη βελτιωμένη τεχνική ψησίματος πήλινων αντικειμένων και την εκτενή χρήση εργαλείων από πέτρα ή οψιανό.

Το εργοστάσιο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα ιδρύθηκε το 1926. Έκτοτε και ως το 1978, που σταμάτησε να λειτουργεί, αποτελούσε μια σημαντική παραγωγική μονάδα με πανελλαδική εμβέλεια. Σήμερα αποτελεί σπάνιο δείγμα διασωζόμενου βιομηχανικού συγκροτήματος του κλάδου.

Το 1995, στο πλαίσιο του προγράμματος URBAN, ο Δήμος Βόλου αγόρασε το συγκρότημα, ενώ, στο διάστημα 1998-2001, η Δημοτική Επιχείρηση Μελετών Κατασκευών Βόλου (ΔΕ.ΜΕ.ΚΑ.Β.) πραγματοποίησε εργασίες αποκατάστασης των κτηρίων, με σκοπό τη δημιουργία πολιτιστικού πολυχώρου.

Το 2004, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (Π.Ι.Ο.Π.), σε συνεργασία με τον Δήμο Βόλου, ανέλαβε την μετατροπή των χώρων του κυρίως εργοστασίου σε Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας. Το μουσείο, το οποίο  άνοιξε τις πύλες του στο κοινό το Δεκέμβρητου 2006, ανήκει στο δίκτυο θεματικών τεχνολογικών μουσείων του Π.Ι.Ο.Π. Στόχος του είναι να αναδείξει την ιστορική ταυτότητα του εργοστασίου και της εξέλιξης της πλινθοκεραμοποιίας στον ελληνικό και διεθνή χώρο, πάντα σε συνάρτηση με τη βιομηχανική ιστορία της πόλης του Βόλου. Η διαμόρφωση της μόνιμης έκθεσης συμπληρώνεται με μακέτες και πλούσιο εποπτικό υλικό.

Ο ναός του Αγ. Κωνσταντίνου, χτισμένος το 1936 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου. Η περίτεχνη αρχιτεκτονική του σε συνδυασμό με την καίρια θέση του στην παραλία του Βόλου, κατέστησαν το Ναό σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης πόλης.

Στο λόφο των Παλαιών ,στην είσοδο της πόλης του Βόλου, αποκαλύφθηκαν τα ερείπια μιας μυκηναϊκής πόλης που είναι ορατά κάτω από το βυζαντινό τείχος απέναντι από το Μουσείο Τσαλαπάτα .Η πόλη αυτή μαζί με το Διμήνι και τα Πευκάκια αποτελούσαν το ανακτορικό κέντρο της Ιωλκού.

Ο λόφος των Παλαιών κατοικείται συνεχώς από την 4η χιλιετία μέχρι σήμερα και αποτελεί τον ιστορικό πυρήνα της σύγχρονης πόλης του Βόλου. Στους Βυζαντινούς και Οθωμανικούς χρόνους η πόλη ορίζονταν από το τείχος που γκρεμίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος του το 1889 για να ενοποιηθεί η μικρή πόλη του Γόλου (Βόλου)με την σύγχρονη πόλη που μόλις άρχισε να αναπτύσσεται στην ανατολική πεδιάδα.

Στον χώρο που απλώνεται η πόλη της Νέας Αγχιάλου, αναπτύχθηκαν οι Φθιώτιδες Θήβες, ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της παλαιοχριστιανικής και βυζαντινής Θεσσαλίας. Από τα σημαντικότερα ευρήματα της περιοχής είναι σωζόμενα τμήματα παλαιοχριστιανικών ναών, που τοποθετούνται χρονολογικά στον 5ο και 6ο μ.Χ. αιώνα.
Από τα κατάλοιπα των παλαιοχριστιανικών αυτών ναών και άλλων δημοσίων κτηρίων και λουτρών της πόλης ξεχωρίζουν τα υπέροχα ψηφιδωτά δάπεδα, που διατηρούνται σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση.

Αυτόματο σύστημα ξενάγησης στα ελληνικά και αγγλικά.
Νεολιθικό Διμήνι
Ο νεολιθικός οικισμός του Διμηνίου βρίσκεται 5 χλμ από τον Βόλο, στις βορειοδυτικές παρυφές του σημερινού χωριού Διμήνι. Κατοικήθηκε από το τέλος της 5ης χιλιετίας μέχρι το τέλος της Χαλκοκρατίας. Τα αρχιτεκτονικά λείψανα που εκτείνονται πάνω στον λόφο μας δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης νεολιθικής κοινότητας, που παρουσιάζει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο: τους έξι λιθόκτιστους περίβολους, που είχαν κατά ζεύγη κτιστεί γύρω από τον οικισμό.

Αυτόματο σύστημα ξενάγησης στα ελληνικά και αγγλικά.
Μυκηναϊκό Διμήνι
Το 1980 στα ΝΑ του λόφου με τα νεολιθικά λείψανα αποκαλύφθηκε σημαντικός μυκηναϊκός οικισμός. Η πόλη αυτή, σύμφωνα με τις νεότερες απόψεις, ταυτίζεται με την Ιωλκό, την πατρίδα του Ιάσονα. Από τον οικισμό έχουν ως τώρα αποκαλυφθεί οκτώ ανεξάρτητες ιδιωτικές οικίες. Επίσης, σώζονται τα θεμέλια ενός μεγάλου μυκηναϊκού μεγάρου, που βρισκόταν σε ηγεμονική θέση με πλήρη εποπτεία του Παγασητικού κόλπου, καθώς και δύο θολωτοί τάφοι βασιλέων της Ιωλκού.

Πρόκειται για την πρώην Πλατεία Γεωργίου του Α” στην παραλία του Βόλου. Διαμορφώθηκε σε πάρκο αναψυχής τη δεκαετία του 1920 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ν. Κιτσίκη.

Ο Μητροπολιτικός Ναός της πόλης, η πρώτη από τις τρεις εκκλησίες που σχεδίασε ο Αρ. Ζάχος στο Βόλο, αποπερατώθηκε το 1934. Στο προαύλιο του Ναού διατηρείται το παλιό καμπαναριό, έργο του Ιταλού γλύπτη Previsan το 1884.

Το Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, οφείλει την ονομασία του στον σπουδαίο ιταλό ζωγράφο, που γεννήθηκε στον Βόλο. Στους τρεις ορόφους του κτηρίου εκτίθεται μόνιμα η πινακοθήκη του συλλέκτη Αλέξανδρου Δάμτσα, με 500 περίπου πίνακες από όλα τα σημαντικά καλλιτεχνικά ρεύματα του αιώνα μας. Τα παραπάνω έργα κατανέμονται σε γκραβούρες, χάρτες και ντοκουμέντα για την περιοχή, σε έργα Ελλήνων χαρακτών και σε έργα Βολιωτών, Μαγνησιωτών και Θεσσαλών καλλιτεχνών. Το μεγαλύτερο μέρος της δωρεάς καλύπτουν τα έργα Ελλήνων ζωγράφων του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.Σε άλλους χώρους του Κέντρου Τέχνης φιλοξενούνται τακτικά εκθέσεις ποικίλου εικαστικού ενδιαφέροντος.

Το Μουσείο της Πόλης του Βόλου είναι το πρώτο σύγχρονο Μουσείο Πόλης στην Ελλάδα. Βρίσκεται στα Παλιά, στην οδό Φερών 15. Στεγάζεται στο κτήριο της πρώην καπναποθήκης Παπάντου, η οποία κτίστηκε περί το 1920. Στον αύλειο χώρο του Μουσείου σώζεται τμήμα της ανατολικής πλευράς του τείχους του κάστρου των Παλαιών.
Στο ισόγειο λειτουργούν χώροι περιοδικών εκθέσεων κι εκδηλώσεων, πωλητήριο και αναγνωστήριο. Κάτω από την αίθουσα περιοδικών εκθέσεων διατηρούνται και είναι ορατά στον επισκέπτη τμήματα αγωγών διανομής και μεταφοράς υδάτων, οι οποίοι χρονολογούνται στα μεσοβυζαντινά χρόνια (6ος -7ος αιώνας μ.Χ). Η λειτουργία του ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2014 με τα εγκαίνια της μεγάλης περιοδικής έκθεσης «Βόλος-Νέα Ιωνία: τόσο κοντά, τόσο μακριά», αφιερωμένη στα 90 χρόνια από την ίδρυση του προσφυγικού Συνοικισμού στη Νέα Ιωνία.
Η έκθεση αναπτύσσεται σε 2 ορόφους και είναι διαρθρωμένη σε 9 ενότητες. Στον διάδρομο του κλιμακοστασίου κάθε ορόφου ενδεικτικό χρονολόγιο παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη της πόλης από την εγκατάσταση των Οθωμανών στο Κάστρο το 1423 έως το 2014. Στην έξοδο βρίσκεται ο χώρος αναστοχασμού και εκπαιδευτικών δράσεων.

Ο γραφικός σταθμός του Εβαρίστο Ντε Κίρικο παραμένει ίδιος από το 1882, όταν η κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου από την Εταιρεία Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων έδωσε την πρώτη ώθηση στην ραγδαία ανάπτυξη της πόλης. Στον όροφο του κτηρίου του σταθμού στεγάζεται το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας, που φιλοξενεί πλούσιο σιδηροδρομικό, κειμηλιακό και τεκμηριωτικό υλικό.Συγκεκριμένα στο μουσείο εκτίθεται ένας μοναδικός για την Ελλάδα πλούτος μικροαντικειμένων, όπως σπάνιες παλιές φωτογραφίες στολές, τηλέγραφοι, ξύλινα εκδοτήρια εισητηρίων του 19ου αιώνα, εργαλεία, ρολόγια σταθμών, ωρογράφοι και «πρωτόγονα» όργανα μέτρησης. Επίσης υπάρχουν αρχεία, έγγραφα, σπάνια βιβλία για τη σιδηροδρομική αρχιτεκτονική, αλλά και ιστορικά ντοκουμέντα και τα μοναδικά σχέδια του Εβαρίστο Ντε Κίρικο και των συνεργατών του -ιδιαίτερης ομορφιάς ακουαρέλες- σχετικά με την κατασκευή της γραμμής Βόλου – Λεχωνίων – Μηλεών με το γραφικό τρενάκι του Πηλίου.

Το κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού ανεγέρθηκε το 1884, σύμφωνα με την αισθητική των ξένων αρχιτεκτόνων που εργάζονταν εκείνη την εποχή στους Θεσσαλικούς Σιδηροδρόμους. Η μορφή του παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτη στο χρόνο και στον όροφο του σταθμού λειτουργεί μουσείο με σπάνιο υλικό από την ιστορία των σιδηροδρόμων στην περιοχή.

Λευκό μάρμαρο με άριστα δουλεμένες λεπτομέρειες. Κατασκευάστηκε το 1884 από το Ιταλό γλύπτη G.Previsan και τοποθετήθηκε εκεί με την ευκαιρία των εγκαινίων του Θεσσαλικού Σιδηρόδρομου.