Stadium - sitia

Αεροδρόμιο Σητείας

Ο Αερολιμένας Σητείας ή Δημοτικό Αεροδρόμιο Σητείας ή επίσημα Δημοτικός Αερολιμένας Σητείας «Βιτσέντζος Κορνάρος»(συντομογραφία ΥΠΑ: ΔΑΣΤ), στηνΚρήτη τέθηκε σε λειτουργία στις 9 Ιουνίου 1984, με κύρια δραστηριότητα την υποστήριξη αεροσταθμών επιβατών και της στάθμευσης των αεροσκαφών. Το αεροδρόμιοέχει την δυνατότητα να φιλοξενήσει αεροπλάνα μικρού και μεσαίου μεγέθους. Επίσης, το αεροδρόμιο είναι σε θέση να φιλοξενήσει πτήσεις CHARTER και ιδιωτικά αεροσκάφη. Το αεροδρόμιο της Σητείας είναι το σημαντικότερο έργο του νομού Λασιθίου, είναι έργο στρατηγικής σημασίας γτια την ανάπτυξη ολόκληρης την Ανατολικής Κρήτης. Ο Αερολιμένας βρίσκεται σε απόσταση 1 χλμ από το κέντρο της πόλης.

Ιστορικά Γεγονότα
Στις 7 Ιουνίου 1984 προσγειώθηκε η πρώτη πτήση των Ολυμπιακών Αερογραμών, η οποία ήταν δοκιμαστική και επέβαινε επιτελείο της Ο.Α.,
Στις 9 Ιουνίου 1984 γίνονται τα εγκαίνια του Δημοτικού Αερολιμένα Σητείας,
Την ίδια μέρα, 10.30 π.μ. πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσημη πτήση,
Στις 13 Ιουνίου 1984 προσγειώθηκε πτήση από τη Ρόδο,
Στις 14 Ιουνίου 1984 προσγειώθηκε πτήση από την Κάρπαθο,
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1986 τέλειωσε η αποπεράτωση των εργασιών ασφαλτόστρωσης των διαδρόμων,
Στις 20 Μαΐου 1993 γίνεται η μεταστέγαση των υπηρεσιών ΔΑΣΤ,
Την 1η Μαΐου 2003 λειτουργεί ο νέος διάδρομος απογειώσεων / απογειώσεων
Την 1η Μαΐου 2005 έγινε ξανά μεταστέγαση των υπηρεσιών ΔΑΣΤ σε προσωρινά κτήρια εμβαδού 1000τ.μ.
Στις 15 Ιανουαρίου 2015 πραγματοποιείται η ονοματοθεσία του σε: Δημοτικός Αερολιμένας Σητείας «Βιτσέντζος Κορνάρος»

Η τελετή εγκαινίων του Αεροσταθμού του Δημοτικού Αερολιμένα Σητείας "ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ" έγινε την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Χαρακτηριστικά Αεροδρομίου
Μήκος διαδρόμου: 730μ.
Μήκος νέου διαδρόμου: 2700μ. x 60μ.
Διεύθυνση διαδρόμου: 05/23

Αν και ο ναός της Αγίας Αικατερίνης φαίνεται σχετικά καινούργιος, καθώς ανοικοδομήθηκε στις αρχές του 19ου αι., μπορούμε με βεβαιότητα να ταυτίσουμε τη θέση του νέου ναού με αυτή του ναού της Santa Caterina των Αυγουστινιανών.

Το πρώτο κωδωνοστάσιο στη νοτιοδυτική πλευρά κατασκευάστηκε το 1938. Επίσης, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1950, έγινε επέκταση του Ιερού Βήματος με δύο βοηθητικούς χώρους και το 1953-54 αντικαταστάθηκε το ετοιμόρροπο κωδωνοστάσιο.

Η Σητεία είναι παράλια κωμόπολη της ανατολικής Κρήτης του νομού Λασιθίου. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του νομού, στο δυτικό μυχό του φερώνυμου όρμου, 70 χλμ. ανατολικά του Αγίου Νικολάου Λασιθίου και αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου. Είναι πατρίδα του ποιητή του «Ερωτόκριτου» Βιτσέντσου Κορνάρου. Η Σητεία διαθέτει μικρό αεροδρόμιο, μέσω του οποίου συνδέεται με την Αθήνα και τα νησιά του Αιγαίου, αποτελεί τουριστικό θέρετρο.

ΝΓΝ-ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΣΗΤΕΙΑΣ

Το βενετσιάνικο φρούριο της Σητείας κατασκευάστηκε κατά το 13ο αιώνα στην θέση της βυζαντινής πόλης, που ήταν έδρα επισκοπής, πιθανόν στην ίδια θέση και της αρχαίας πόλης Ητείας ή Σηταίας.

Όπως φαίνεται στα Ενετικά σχέδια, το ανατολικό τμήμα της σημερινής πόλης της Σητείας ήταν οχυρωμένο και αποτελούσε το "Castello". Είχε τριγωνική μορφή (βλ. απεικονίσεις του 1601, του 1631 και του 1901), και περιέκλειε τον καθεδρικό και την κατοικία του ρέκτορα. Στην κορυφή του τριγώνου βρισκόταν ο πύργος με τον περίβολο του. Οι εκτός τειχών συνοικίες (borghi) αναπτύχθηκαν προς δυσμάς του οχυρού περιβόλου και παρέμειναν μέχρι τέλους ανοχύρωτες. Προς ανατολάς του περιβόλου βρισκόταν η γυναικεία μονή της Santa Maria, περίπου στη θέση του σημερινού νεκροταφείου.Με το σεισμό του 1303, το φρούριο και ο πύργος του υπέστησαν σοβαρές καταστροφές και οι μετέπειτα επισκευές του δεν μπόρεσαν να το ισχυροποιήσουν. Ένα νέο καταστροφικό πλήγμα μεγάλης έκτασης επήλθε με το σεισμό του 1508, ενώ το 1538, η επιδρομή των πειρατών του Barbarossa, επέφερε ακόμη περισσότερες καταστροφές.

Στα μέσα του 16ου αι., όταν η Βενετία προχωρούσε σε μεγάλης κλίμακας οχυρωματικά έργα με το νέο προμαχωνικό σύστημα στις κτήσεις της, η Σητεία ήταν ουσιαστικά ανοχύρωτη. Η βενετική διοίκηση το 1554 έστειλε χρήματα για την επισκευή του φρουρίου. Στα επόμενα χρόνια, παρά την πρόταση κατεδάφισής που είχαν καταθέσει οι Sforza Pallavicini και Giulio Savorgnan το 1571 στη Σύγκλητο, οι Βενετοί προσπάθησαν να το αποκαταστήσουν με κάποιες εργασίες που ωστόσο δεν απέτρεψαν την ετοιμορροπία του.

Μετά την τουρκική απόβαση του 1645 και την προέλαση προς ανατολάς, ο στρατηγός Mocenigo διαπιστώνει ότι το φρούριο ήταν αδύνατον να αντέξει την παραμικρή πολιορκία και το 1651 αποφάσισε να το κατεδαφίσει και να μεταφέρει τα κανόνια και τον εξοπλισμό στο Χάνδακα.

Μετά την κατάληψή του το φρούριο χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους ως οχυρό, με σοβαρές επεμβάσεις στο ερειπωμένο ενετικό συγκρότημα. Το τούρκικο οχυρό κατασκευάστηκε πάνω στη βάση του ανώτερου βενετσιάνικου πύργου, και συνδέεται με το μικρό τμήμα του περιβόλου που έχει απομείνει. Το τείχος στις πλευρές του τριγώνου, του οποίου μεγάλα τμήματα σωζόταν στις αρχές του αιώνα, έχει σχεδόν εξαφανιστεί σήμερα πλην του επιθαλασσίου τείχους.

Το φρούριο στη σημερινή του μορφή αποτελείται από το βορειοανατολικό τμήμα του αρχικού οχυρωματικού περιβόλου, τον πύργο που κλείνει την κορυφή του και δωμάτια στον αύλειο χώρο. Ο πύργος, χωρίς στέγη σήμερα, έχε τη μορφή που απέκτησε επί τουρκοκρατίας. Υπάρχουν ίχνη από εσωτερικό περιμετρικό διάδρομο και από κεντρικό διόροφο τμήμα. Ο ακριβής τρόπος στέγασης παραμένει ασαφής.

Ο χώρος του φρουρίου εχρησιμοποιείτο επί σειρά ετών από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, μέχρι το 1966. Στο εσωτερικό του υπήρχαν παραπήγματα και προσκτίσματα.

Το 1963 κηρύχθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Από το 1966 άρχισαν προσπάθειες για την αποκατάστασή του, με των πρώτων στερεωτικών εργασιών. Μετά το 1970 έγινε η απομάκρυνση τω παραπηγμάτων.

Σήμερα είναι επισκέψιμο μνημείο με φύλαξη, και τους θερινούς μήνες χρησιμοποιείται ως χώρος εκδηλώσεων.