Νομός: Ηρακλείου



Λιμάνι Ηρακλείου
The port Heraklion is very busy, being the link between Crete to Piraeus, Thessaloniki and the Aegean islands. On the satellite you can see the passengers' station for those who travel to Piraeus (the port of Athens), Santorini, Mykonos or other Greek islands. Many cruise ships arrive here also. The bus station is very close to the port of Heraklion and you can take a bus to: * East Crete: Kokkini Hani, Gournes, Gouves, Hersonissos, Stalis, Malia, Agios Nikolaos, Ierapetra and Sitia, or * West Crete: Rethymnon, Chania and other smaller towns on the north coast of Crete. The ferry boats that will take you from Heraklion to Athens or the Greek islands. Heraklion koules: The Venetian port of Heraklion with the fortress of Koules. The centre of Heraklion is within walking distance from here. The development of the port of Heraklion followed the general developent of the ports with some differences that were imposed by political and military correlations and influences, and was the result of the interest shown because of the privileged place of Crete on the eastern side of the Mediterranean basin and the special place of Heraklion on the island. In the Minoan times there was much activity on what is today the east side basin of the port where the mouth of the Selamianos river is located, with indications, on the land, of a commercial center for transactions, one of its like existing at the mouth of Karteros river, that went even deeper into the mainland extending up to the Knossos area. Later on, in the Greek and Roman times, the interest was moved to other places and, especially, to Hersonissos until and during the Byzantine years, when during the reign of Nikiforos Fokas, there is a port functioning at Dermatas bay between Xenia Hotel and the Heraklion Fruitmarket. The Venetians moved the Heraklion port where it is today, where, taking advantage of a line of underwater rocks, constructed the (today called) Venetian port, which at the time of its construction, was a really big port, well-built and protected, with docking facilities, service, resupply and repair possibilities; due to all these the port became an important Mediterranean center. During the Turkish occupation, there was no extension of the port . Only the damages suffered during the long siege of the city were repaired. With the liberation and the declaration of the Cretan State, the study for the construction of a new port which could cope with the increased demands that had in the meantime appeared, was given to French engineers (QUELLENEC). This initiative was supported by the public and the early expenses were covered by contributions donated by thepeople of Heraklion.
Μέρη κοντινά με Λιμάνι Ηρακλείου


Είναι η κεντρική πλατεία στο Ηράκλειο. Εκεί βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Νομαρχεία και η πύλη του Αγίου Γεωργίου. Ο ελεύθερος χώρος στον οποίο σήμερα έχει διαμορφωθεί η πλατεία, επί Ενετοκρατίας χρησίμευε για την άσκηση του στρατού των Βενετών. Αργότερα όταν χτίστηκε η πύλη του Αγίου Γεωργίου η πλατεία μετονομάστηκε σε πλατεία Αγίου Γεωργίου. Επίσης στο χώρο αυτό υπήρχαν υπόγειες κυκλικές σιταποθήκες των Ενετών, όπου αποθηκεύονταν σιτηρά για καταστάσεις ανάγκης καθώς και μια μεγάλη υπόγεια λιθόκτιστη δεξαμενή νερού. Το 1628 στα πλαίσια υδροδότησης του Ηρακλείου με την κρήνη Λιονταριών, χτίστηκε απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο Αστόρια μια υδατογέφυρα στηριζόμενη σε τρία τόξα, πάνω στην οποία περνούσε αγωγός νερού για την κρήνη. Από τότε η πλατεία αυτή ονομάστηκε «Τρεις Καμάρες» , ονομασία που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και σήμερα από τους Ηρακλειώτες. Οι καμάρες αυτές γκρεμίστηκαν από τους Τούρκους το 19ο μ.Χ αιώνα. Η πλατεία σήμερα, μοναδική από άποψη έκτασης, είναι ο κυριότερος τόπος αναψυχής των Ηρακλειωτών, συγκεντρώσεων και γενικά κοινωνικών εκδηλώσεων. Τις βραδινές ώρες και τις γιορτές η κυκλοφορία οχημάτων διακόπτεται στην περιοχή αυτή, γιατί γεμίζει από κόσμο.

Ένα μυθικό λιμάνι της Κνωσού, βρέθηκε στη θέση Κατσαμπάς στα δυτικά όρια του Δήμου Ν. Αλικαρνασσού. Το μείζον αυτό ανασκαφικό γεγονός με διαστάσεις παγκόσμιας σημασίας πραγματοποιήθηκε ακριβώς στην περιοχή την οποία ο διορατικός Αρθουρ Εβανς είχε προσδιορίσει ως «τη λιμενική πόλη της Κνωσού», χωρίς ο ίδιος να πραγματοποιήσει ανασκαφές.
Συγκεκριμένα, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στην επιφάνεια νεώρια τεραστίων διαστάσεων για την εποχή εκείνη, που ασφαλώς ήταν η βασικότερη υποδομή για την κατασκευή και συντήρηση των πλοίων της μινωικής θαλάσσιας και αργότερα της μυκηναϊκής αυτοκρατορίας, που είχε κυριαρχήσει επί αιώνες στο χώρο της Μεσογείου.
Ειδικότερα, σε οικόπεδο που περικλείεται από τους δρόμους Δημοκρίτου, Οδυσσέως, Βέντρις και μια πολυκατοικία, από τη δυτική του πλευρά και σε τοποθεσία που βρίσκεται δυτικά της κοιλάδας του ιστορικού ποταμού Καίρατου, ο οποίος διέρχεται σχεδόν δίπλα από το ανάκτορο της Κνωσού και εκβάλλει στο λιμάνι του Ηρακλείου και σε απόσταση 100 μέτρων από την κοίτη του ποταμού βρέθηκαν τα νεώρια μετά την αφαίρεση των επιφανειακών επιχώσεων που ήταν σχεδόν καθαρή άμμος θάλασσας πάχους περίπου 1,5 μέτρου με αποτέλεσμα την αποκάλυψη της κάτοψης κτιρίου μνημειακών διαστάσεων.
Αποκαλύφθηκαν έξι παράλληλοι τοίχοι πάχους ενός μέτρου ο καθένας, ισχυρότατης κατασκευής, με άξονα από Βορρά, που βρίσκεται η θάλασσα, προς Νότο, οι οποίοι δημιουργούν έξι παράλληλους ορθογώνιους χώρους σε δύο πτέρυγες. Από τον έκτο χώρο στην ανατολική πλευρά του κτιρίου έχει αποκαλυφθεί μόνο ένα τμήμα του δυτικού τοίχου.
Οι πέντε χώροι έχουν πλάτος έξι μέτρα ο καθένας, μήκος από 21 έως 23 μέτρα μόνο το ορατό μέρος και είναι διαρρυθμισμένοι σε δύο πτέρυγες ή συγκροτήματα, δυτικά και ανατολικά από τον έκτο χώρο, που έχει πλάτος 1,5 μέτρο και πιθανότατα ήταν διάδρομος με κατωφερή κλίση προς Βορρά, ενώ στο νότιο τμήμα του αποτελείται από κλιμακωτά επίπεδα.
Ο εσωτερικός χώρος του κάθε μινωικού νεωρίου υπολογίζεται σε 150 τ.μ. περίπου, ενώ παραμένει άγνωστο προς το παρόν το συνολικό μήκος των μακρών τοίχων, οι οποίοι συνεχίζονται κάτω από τους δρόμους που περικλείεται το οικόπεδο. Σύμφωνα με τον ίδιο αρχαιολόγο όμως ο προσανατολισμός των τοίχων και των άλλων χώρων που βρέθηκαν είναι προς τη θάλασσα και σε απόσταση 150 μέτρων.

Το κτηριακό συγκρότημα το οποίο απαρτίζεται σημερα από τρία επί μέρους κτήρια, όπου στεγάζονται η Περιφέρεια Κρήτης, τα Δικαστήρια και η Διεύθυνση της Αστυνομίας, είναι αποτέλεσμα της μετασκευής τούρκικου κτίσματος του τέλους του 19ου αι. Το συγκρότημα δεσπόζει στην πλατεία Ελευθερίας και αναπτύσσεται κατά μήκος της νότιας παρειάς της λεωφόρου Δικαιοσύνης.
Το πρώτο κτίσμα που κατασκευάσθηκε στη θέση αυτή ήταν βενετικό. Οι Βενετοί την έβδομη δεκαετία του 16ου αι. κατασκεύασαν τους στρατώνες του Αγίου Γεωργίου, που είχαν δυνατότητα στέγασης 700 στρατιωτών. Το κτήριο, μετά από τις προσθήκες που έγιναν σε αυτό τον 17ο αι. έφτασε να έχει μήκος 261 μ., διέθετε 200 δωμάτια και είχε ένα μεγάλο επίμηκες στεγασμένο προστώο κατά μήκος της βόρειας πλευράς του. Μετά την πτώση του Χάνδακα στους Τούρκους οι βενετικοί στρατώνες χρησιμοποιήθηκαν από τους νέους κατακτητές. Καταστράφηκαν όμως κατά τον μεγάλο σεισμό του 1856. Στην ίδια θέση οι Τούρκοι αποφάσισαν να κατασκευάσουν νέους στρατώνες. Τα σχέδια εκπονήθηκαν από τον Αθανάσιο Μούση, στον οποίο οφείλεται ο σχεδιασμός και άλλων λαμπρών κτιρίων της πόλης, με κορυφαία ανάμεσά τους τον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά και το Βεζίρ Τζαμί, τον σημερινό ναό του Αγίου Τίτου. Ο θεμέλιος λίθος των νέων στρατώνων τέθηκε το 1883. Το κτήριο, που ήταν γνωστό με την τούρκικη ονομασία ''κισλάδες'', ήταν διώροφο, επίμηκες και ενιαίο. Στεγαζόταν με ξύλινη κεραμοσκεπή στέγη. Στον μέσον της βόρειας όψης του εντοιχίστηκε το περίφημο μαρμάρινο αναγεννησιακό θύρωμα ενός παρεκκλησίου του καθολικού της ενετικής μονής του Αγίου Φραγκίσκου. Το θύρωμα αυτό, δώρο του Κρητός Πάπα Αλεξάνδρου Ε' προς τη μονή τη δεύτερη δεκαετία του 15ου αι. αφαιρέθηκε από την αρχική του θέση και τοποθετήθηκε στη νέα όταν άρχισαν να κτίζονται οι τούρκικοι στρατώνες. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια του σεισμού του1856.
Μετά την αυτονομία και την αποχώρηση του τουρκικού στρατού, στους παλαιούς στρατώνες στεγάσθηκε το ''Γυμνάσιον Ηρακλείου'' ενώ αργότερα, το 1921, στεγάστηκε και το δεύτερο γυμνάσιο της πόλης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, με σχέδια του αρχιτέκτονα Δημήτρη Κυριακού, το τούρκικο κτήριο υφίσταται εκτεταμένες τροποποιήσεις ώστε να λειτουργήσει ως σύγχρονο διοικητήριο. Έτσι το ενιαίο κτίσμα χωρίζεται σε τρία επιμέρους τμήματα, ανάμεσα στα οποία δημιουργούνται ευρείες υπαίθριες διαβάσεις. Τα ξύλινα πατώματα και η ξύλινη στέγη αντικαθίστανται με πλάκες από οπλισμένο σκυρόδεμα και οι όψεις του μορφολογούνται σύμφωνα με τις επιταγές του κλασικισμού.

Είναι από τα σημαντικότερα ενετικά μνημεία στο Ηράκλειο. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα Λιοντάρια. Ο Άγιος Μάρκος ήταν ο προστάτης των Βενετών και επομένως άρχισε να χτίζεται ο μητροπολιτικός ναός του από τα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας, το 1239. . Το κομψό του κτίριο ήταν μία τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική . Στο υψηλό καμπαναριό του, όπου υπήρχε το ρολόι της πόλης, κυμάτιζε η σημαία της Βενετίας με το σύμβολο της κυριαρχίας της Γαληνοτάτης, τον φτερωτό Λέοντα του Αγίου Μάρκου. Στο δάπεδο του ναού ήταν θαμμένοι δούκες και άλλοι σημαντικοί ευγενείς του «Βασιλείου της Κρήτης», που πέθαναν στον Χάνδακα, και σ’ αυτό γίνονταν όλες οι επίσημες τελετές της ενετικής διοίκησης. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας μετατράπηκε σε τζαμί. Οι Τούρκοι γκρέμισαν το κωδωνοστάσιο της Βασιλικής και στη θέση του ύψωσαν μιναρέ. Μετά την απελευθέρωση του νησιού οι κάτοικοι του Ηρακλείου γκρέμισαν το μιναρέ θέλοντας να σβήσουν δυσάρεστες μνήμες και σύμβολα της τουρκικής κατοχής. Σήμερα το μνημείο χρησιμοποιείται ως Δημοτική Πινακοθήκη. Βασιλική Αγίου Μάρκου


Κατασκευασμένη από τον Giovanni Sagredo μεταξύ 1602-1604, τμήμα της έχει εντοιχιστεί στη βορειοδυτική γωνία της σημερινής Λότζια και διακοσμείται με λαξευμένο γυναικείο άγαλμα που, σύμφωνα με την περιγραφή του Gerola, πιθανώς με το αριστερό χέρι να κρατούσε ασπίδα, ενώ με το δεξί ένα είδος βαρειάς (μεγάλου σφυριού) για επίδειξη και αναπαρίστανε, ίσως, την προσωποποίηση της Κρήτης.

Η Κρήνη του Ιμπραήμ Μπαμπά βρίσκεται σε άθλια κατάσταση στη σημερινό οδό Αλμυρού. Δυστυχώς άγνωστοι έχουν αφαιρέσει τμήμα του περίτεχνου ανάγλυφου που κοσμούσε την κρήνη. Η κρήνη είναι εντοιχισμένη στον εξωτερικό τοίχο της οικίας του Ιμπραήμ Μπαμπά που σήμερα έχει καταρρεύσει.

Στην πλατεία Κορνάρου επίσης κατά την Τουρκοκρατία υπήρχε και η Φιλανθρωπική κρήνη (σεμπίλ), που κτίστηκε το 1776 από τον Χατζή Ιμπραχίμ Αγά, ο οποίος μάλιστα αφιέρωσε σχεδόν όλη του την περιουσία για τη συντήρησή της. Είναι το μοναδικό στο είδος του σεμπίλι που διασώζεται σήμερα. Πρόκειται για ένα κυκλικό θολωτό κτίριο με ημικυκλικά καγκελωτά παράθυρα ολόγυρα. Μπροστά από κάθε παράθυρο υπάρχει μια βρύση με μια πέτρινη λεκάνη όπου παλαιότερα συγκεντρωνόταν το νερό. Η πλατεία αυτή αποτελούσε ένα σημαντικό χώρο συνάθροισης των μουσουλμάνων, καθώς υπήρχαν τριγύρω αρκετά καφενεία με ναργιλέδες. Στον ίδιο χώρο γιόρταζαν το Ραμαζάνι και τη μεγάλη τριήμερη γιορτή του μπαϊραμιού. Η κρήνη αυτή κινδύνευσε να κατεδαφιστεί, όπως συνέβη δυστυχώς με το Ναό του Σωτήρος. Σήμερα λειτουργεί ως καφενείο, συνεχίζοντας μια χρήση που είχε ξεκινήσει από την οθωμανική περίοδο.

10ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Επιμενίδου 21, 71202 Ηράκλειο Κρήτης
2810222334

Ένα μέρος της τάφρου είχε μεταβληθεί από τους Γερμανούς σε κινηματογράφο, που μετά τον πόλεμο έγινε ιδιοκτησία του Δήμου και είναι γνωστός σήμερα με το όνομα “Οασις”.

Στη σημερινή οδό Ζωγράφου υπήρχε ως τις αρχές του 20ου αιώνα το κονάκι του Χανιαλή, το οποίο εξωτερικά είχε εντοιχισμένη την κρήνη. Σήμερα βρίσκεται δίπλα στην εξωτερική πύλη του Αγ. Γεωργίου, κάτω από το άγαλμα του Ελ. Βενιζέλου. Εντός αψιδωτής κατασκευής που η κορυφή της κοσμείται με φυτική διακόσμηση, βρίσκεται τοποθετημένη πλάκα, ο κρουνός βρίσκεται εντός ανάγλυφου διακοσμημένου πλαισίου. Το νερό συγκεντρωνόταν σε μαρμάρινη λεκάνη με παρόμοια ανάγλυφη διακόσμηση.

Η κρήνη βρίσκεαι στην πλατεία Κορνάρου.Κατασκευάστηκε από τον Βενετό αρχιτέκτωνα Ματθαίο Μπέμπο το 1554, ο οποίος ήταν ο πρώτος που κατόρθωσε να διοχετεύσει νερό στο διψασμένο Χάνδακα. Χαρακτηριστικό στολίδι της είναι το ακέφαλο άγαλμα ενός Ρωμαίου αξιωματικού που μεταφέρθηκε από την Ιεράπετρα. Το άγαλμα αυτό κατά την Τουρκοκρατία οι Αραπάδες του Χάντακα το έβαψαν και το λάτρευαν με χορούς και τραγούδια, άγνωστο γιατί.Παραστάτες και στήλες κοσμουν την πρόσοψη της.

Ο Ναός του Αγίου Τίτιου (πρώτου επισκόπου Κρήτης) είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θρησκευτικά μνημεία στο κέντρο της πόλης. Στο ναό φυλάσσεται η Κάρα του Αποστόλου Αγ. Τίτου.
Στη διάρκεια της Β Βυζαντινής περιόδου ο ναός, ο επισημότερος και μεγαλύτερος στο Χάνδακα, γίνεται η μητρόπολη της νέας επισκοπής της Κρήτης. Αργότερα οι Βενετοί τον μετατρέπουν σε Επισκοπή Λατίνων. Στη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου μετατράπηκε σε τζαμί (Βεζίρ τζαμί) και το κωδονοστάσιο σε μιναρέ. Ο ναός καταστράφηκε επανειλημένως από σεισμούς και πυρκαγιές. Ωστόσο, οι εκάστοτε κυρίαρχοι φρόντιζαν άμεσα για την αποκατάσταση του, καθώς αποτελούσε το σημαντικότερο θρησκευτικό μνημείο της πόλης. Το 1925, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, ο ναός πέρασε στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Κρήτης.
Χτίστηκε όταν ο Νικηφόρος Φωκάς έδιωξε τους Άραβες από την Κρήτη και η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε από τη Γόρτυνα στο Χάνδακα που έγινε και πρωτεύουσα του νησιού. Ο νέος μητροπολιτικός ναός ήταν και ο επισημότερος και μεγαλύτερος της πόλης και αφιερώθηκε στον Άγιο Τίτο. Ο Άγιος Τίτος ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου και πρώτος επίσκοπος της Κρήτης. Στο νέο ναό μετέφεραν την κάρα του Αγίου Τίτου, τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας και άλλα ιερά κειμήλια από το ναό της Γόρτυνας. Όλα αυτά με την πτώση του Ηρακλείου στους Τούρκους μεταφέρθηκαν στη Βενετία, όπου υπάρχουν και σήμερα, με εξαίρεση την κάρα του Αγίου Τίτου που επιστράφηκε στο Ηράκλειο και βρίσκεται σήμερα στο ναό. Ο μεγάλος σεισμός του 1856 κατάστρεψε το ναό ο οποίος χτίστηκε πάλι από την αρχή. Την περίοδο της τουρκικής κατάκτησης, ο ναός παραχωρήθηκε στο βεζίρη, ο οποίος το μετέτρεψε σε τζαμί , γνωστό με το όνομα Βεζίρ τζαμί.

Τα χρόνια της Βενετοκρατίας απέναντι από τη Λότζια βρισκόταν το Μέγαρο του Αντιναύαρχου των Βενετών. Αργότερα, κατά την Τουρκοκρατία αρχικά υπήρξε κατοικία του Τούρκου κατακτητή του Χάνδακα Κιουπρουλή κι έπειτα μετατράπηκε σε Ιεροδικείο και τούρκικο δικαστήριο όπου γίνονταν όλες οι δίκες, η «πόρτα του πασά» όπως ακουγόταν τότε. Στο σεισμό του 1856 έπαθε σοβαρές ζημιές και στην ίδια θέση οι Τούρκοι έχτισαν διοικητικό μέγαρο. Μετά την Κρητική Πολιτεία στέγασε την πρώτη Νομαρχία, τα δικαστήρια, διοικητικές και οικονομικές υπηρεσίες, φυλακές και την Βικελαία βιβλιοθήκη. Κατά τους βομβαρδισμούς από τους Γερμανούς το Μάιο του 1941 έπαθε μεγάλες ζημιές και κατεδαφίστηκε . Σήμερα στη θέση του βρίσκεται το Πάρκο του Θεοτοκόπουλου που είναι αφιερωμένο στον παγκοσμίου φήμης Ηρακλειώτη ζωγράφο Δομίνικο Θεοτοκόπουλο